Zanim wsiadłem do pociągu, wiatr rozwiał moją bujną czuprynę. Ciągle zapominam, że nie jestem już łysy. Siadam na niewygodnej ławce, konduktor daje znak do odjazdu i ruszamy.

Mój pociąg podąża do Wrocławia. Będzie to jeden z pierwszych przystanków. Acz dzisiaj mowa nie o tym zwykłym, niezwykłym mieście. Przemierzam nie tylko kilometry, ale i lata, przenosząc się do roku 1993. Podróż tę ułatwia mi pognieciona okładka oraz pożółkłe i wypadające kartki.

Pamiętniki żądzą się swoimi prawami, a autor, czyli Roman Zieliński, już na wstępie zaznaczył, że jest nieobiektywnym kibolem Śląska Wrocław. Zaprasza mnie do swojego świata, muszę uszanować jego gościnność i dostosować się do panujących warunków. Wokół mnie szalone lata 80te i 90te, które są wręcz przesiąknięte bezwzględną agresją. Niemal dziki zachód, choć ówczesnej Polsce do zachodu było daleko.

Mimo że się niecierpliwię, Roman kilkukrotnie obiecuje „o tym opowiem później”. Nietypowa konstrukcja książki i brak jej zakończenia spowodowały, że mam wrażenie, iż obietnicy nie dotrzymał. Poczułem się też nieco oszukany okładką oraz tytułem. Pamiętnik jest hołdem dla Andrzeja Kujawy, zabitego kibica, o którym wspomniano może w 2 zdaniach. Podobnie jak o wydarzeniach z Heysel.

Należy jednak pamiętać, że ślad czasu nie jest sprzymierzeńcem w poskramianiu tej książki. Od ’93 r dzieli nas bardzo wiele, ale określenia „łykend”, czy „tumiwisizm” wywołują uśmiech na mojej ponurej twarzy. Autor wywołał też we mnie emocje, spektakularnie opisując mecz koszykówki. Opis ten wręcz kipi pasją.

Mimo kilku niedociągnięć, które wadziły mi w tym pamiętniku, aż dziw bierze, że jako magister nauk kibolskich, przeczytałem go tak późno. To dla mnie zdecydowanie lektura obowiązkowa. Pamiętnik kibica był dla mnie bardzo pouczającą podróżą w czasie.

Zanim wsiadłem do pociągu, wiatr rozwiał moją bujną czuprynę. Ciągle zapominam, że nie jestem już łysy. Siadam na niewygodnej ławce, konduktor daje znak do odjazdu i ruszamy.

Mój pociąg podąża do Wrocławia. Będzie to jeden z pierwszych przystanków. Acz dzisiaj mowa nie o tym zwykłym, niezwykłym mieście. Przemierzam nie tylko kilometry, ale i lata, przenosząc się do roku...

Pamiętam, że swego czasu ta książka wzbudzała sporo kontrowersji. Ale skoro jej autorem był nieformalny lider wrocławskiego ruchu kibiców… Inna rzecz, że nie była to ostatnia książka zmarłego w sierpniu 2020 roku Romana Zielińskiego, która wzbudzała emocje.
Stylistycznie książka pozostawia sporo do życzenia, jest sporo kolokwializmów i wulgarności. Ale ma swój koloryt, jest spontaniczna. Pokazuje piłkę z perspektywy „szalikowca”, atmosferę podróży na mecze wyjazdowe, znaczenia barw klubowych. Ciekawie wygląda przegląd ówczesnych układów o przyjaźni pomiędzy kibicami poszczególnych drużyn – cóż trochę się od lat 90-tych XX wieku zmieniło w tej mierze. Książka specyficzna, raczej dla węższego grona czytelników, interesujących się zjawiskami około-piłkarskimi.

Pamiętam, że swego czasu ta książka wzbudzała sporo kontrowersji. Ale skoro jej autorem był nieformalny lider wrocławskiego ruchu kibiców… Inna rzecz, że nie była to ostatnia książka zmarłego w sierpniu 2020 roku Romana Zielińskiego, która wzbudzała emocje.
Stylistycznie książka pozostawia sporo do życzenia, jest sporo kolokwializmów i wulgarności. Ale ma swój koloryt,...

Bardzo klimatyczna książka, chociaż z wieloma błędami w środku i literówkami, to mimo wszystko czytało się bardzo dobrze. Uwielbiam książki ukazujące życie kibicowskie kiedyś, bo mając z nim do czynienia teraz, widzę jak wielkie są różnice. Polecam każdemu zainteresowanemu tematyką.

Bardzo klimatyczna książka, chociaż z wieloma błędami w środku i literówkami, to mimo wszystko czytało się bardzo dobrze. Uwielbiam książki ukazujące życie kibicowskie kiedyś, bo mając z nim do czynienia teraz, widzę jak wielkie są różnice. Polecam każdemu zainteresowanemu tematyką.

Świetnie czyta się takie kibicowskie wspomnienia z lat 90-tych i wcześniej, gdy scena kibicowska wyglądała bardziej spontanicznie. Według mnie lepsza niż Liga Chuliganów tego samego autora.

Świetnie czyta się takie kibicowskie wspomnienia z lat 90-tych i wcześniej, gdy scena kibicowska wyglądała bardziej spontanicznie. Według mnie lepsza niż Liga Chuliganów tego samego autora.

Rewelacyjna przez swoją realność. Bardzo rzeczywiste ukazanie ruchu kibicowskiego w Polsce w latach 90. i u progu nowego Tysiąclecia. Choć myślę, że prawdziwie przekaz odczytać może tylko ten, który niejako interesuję się sceną kibicowską w kraju, a nie opiera swojej wiedzy tylko na materiałach z mediów i zasłyszanych opiniach.

Rewelacyjna przez swoją realność. Bardzo rzeczywiste ukazanie ruchu kibicowskiego w Polsce w latach 90. i u progu nowego Tysiąclecia. Choć myślę, że prawdziwie przekaz odczytać może tylko ten, który niejako interesuję się sceną kibicowską w kraju, a nie opiera swojej wiedzy tylko na materiałach z mediów i zasłyszanych opiniach.

Dobre. Lekko przerażające. Straszne o tyle, że nic się w materii tzw. kiboli nie zmieniło. A szkoda...

Dobre. Lekko przerażające. Straszne o tyle, że nic się w materii tzw. kiboli nie zmieniło. A szkoda...

Świetna książka, która w pionierski sposób traktuje o problematyce kibicowskiej w Polsce. Dopiero po tej lekturze wiele osób, dowiedziało się jak wygląda życie stadionowych chuliganów, kibiców, szalikowców.
Autor doskonale oddaje klimat lat 90 i wszelkie manowce polskiej piłki nożnej (korupcja, ustawianie meczy, prowokacje, itd.)

Świetna książka, która w pionierski sposób traktuje o problematyce kibicowskiej w Polsce. Dopiero po tej lekturze wiele osób, dowiedziało się jak wygląda życie stadionowych chuliganów, kibiców, szalikowców.
Autor doskonale oddaje klimat lat 90 i wszelkie manowce polskiej piłki nożnej (korupcja, ustawianie meczy, prowokacje, itd.)