Roman Zieliński

Zanim wsiadłem do pociągu, wiatr rozwiał moją bujną czuprynę. Ciągle zapominam, że nie jestem już łysy. Siadam na niewygodnej ławce, konduktor daje znak do odjazdu i ruszamy. Mój pociąg podąża do Wrocławia. Będzie to jeden z pierwszych przystanków. Acz dzisiaj mowa nie o tym zwykłym, niezwykłym mieście. Przemierzam nie tylko kilometry, ale i lata, przenosząc się do roku 1993. Podróż tę ułatwia mi pognieciona okładka oraz pożółkłe i wypadające kartki. Pamiętniki żądzą się swoimi prawami, a autor, czyli Roman Zieliński, już na wstępie zaznaczył, że jest nieobiektywnym kibolem Śląska Wrocław. Zaprasza mnie do swojego świata, muszę uszanować jego gościnność i dostosować się do panujących warunków. Wokół mnie szalone lata 80te i 90te, które są wręcz przesiąknięte bezwzględną agresją. Niemal dziki zachód, choć ówczesnej Polsce do zachodu było daleko. Mimo że się niecierpliwię, Roman kilkukrotnie obiecuje „o tym opowiem później”. Nietypowa konstrukcja książki i brak jej zakończenia spowodowały, że mam wrażenie, iż obietnicy nie dotrzymał. Poczułem się też nieco oszukany okładką oraz tytułem. Pamiętnik jest hołdem dla Andrzeja Kujawy, zabitego kibica, o którym wspomniano może w 2 zdaniach. Podobnie jak o wydarzeniach z Heysel. Należy jednak pamiętać, że ślad czasu nie jest sprzymierzeńcem w poskramianiu tej książki. Od ’93 r dzieli nas bardzo wiele, ale określenia „łykend”, czy „tumiwisizm” wywołują uśmiech na mojej ponurej twarzy. Autor wywołał też we mnie emocje, spektakularnie opisując mecz koszykówki. Opis ten wręcz kipi pasją. Mimo kilku niedociągnięć, które wadziły mi w tym pamiętniku, aż dziw bierze, że jako magister nauk kibolskich, przeczytałem go tak późno. To dla mnie zdecydowanie lektura obowiązkowa. Pamiętnik kibica był dla mnie bardzo pouczającą podróżą w czasie.