Bardzo niedzisiejsza to książka. Nie zrobiłaby obecnie furory. Raz, że opisuje straszliwe doświadczenia w stylu kronikarskim, beznamiętnym, ograniczając się do rzetelnego relacjonowania zaistniałych faktów, bez koloryzowania, bez dramatyzowania, bez grania na emocjach. Dwa, że poprzez taką formułę nie podaje niczego na talerzu; odwołując się do rozumu zamiast do serca czytelnika i ograniczając komentarz do minimum, każe mu samemu oddawać się refleksji i wyciągać wnioski. I wreszcie, mimo iż jest to rzecz biograficzna, autorka całkowicie pozbawiona jest megalomanii, chowa się za tekstem, a raczej czyni się przezroczystą. I kogo dać na plakaty, do telewizji śniadaniowej, jak zdobyć kontrakty reklamowe?
Ale właśnie taka forma uderza najbardziej, dociera do człowieka, każe przystanąć, oddać się namysłowi, po przebudzeniu męczy tak samo, jak męczyła przed zaśnięciem. Napisana prosto i przystępnie, odsłania mechanizmy rzeczywistości łagrowej, później kołchozowej, bez popadania w pompatyczny ton, bez taniego moralizatorstwa, bez epatowania okrucieństwem. Po wyjściu autorki z więzienia, bezpośredniego okrucieństwa zazwyczaj już zresztą nie ma, jest tylko systemowe, bo ono właśnie najlepiej łamie charaktery. Przy czym łamać trzeba jedynie charaktery wychowane w innej rzeczywistości, nawykłe do samodzielnego myślenia. Człowiek sowiecki myśleć nie ma potrzeby, gdyż poddany jest od pokoleń mechanizmowi samonapędzającej się indoktrynacji, który władza musi jedynie od czasu do czasu nakręcić. Znakomicie służy temu drastyczna dysproporcja między nakładami na aparaty propagandy, kontroli i represji a nakładami na inne przejawy państwa. Sowieci to władcy słowa.
Ta ironicznie zatytułowana książka jest przy tym chwilami zaskakująco pogodna, bo pogoda ducha to jeden z niewielu skutecznych sposobów na przetrwanie tego piekła.
O samej wojnie nie ma tu właściwie nic, bo i po co. Pisać o wojnie było i jest modnie, więc naprodukowano na ten temat tony tomów, z których zrobiono setki filmów. Choć niektóre wojny są jednak bardziej modne niż inne.

Bardzo niedzisiejsza to książka. Nie zrobiłaby obecnie furory. Raz, że opisuje straszliwe doświadczenia w stylu kronikarskim, beznamiętnym, ograniczając się do rzetelnego relacjonowania zaistniałych faktów, bez koloryzowania, bez dramatyzowania, bez grania na emocjach. Dwa, że poprzez taką formułę nie podaje niczego na talerzu; odwołując się do rozumu zamiast do serca...