Jeszcze przed lekturą otwarłem książkę "na chybił trafił" i... moim oczom ukazał się dialog, w którym brał udział Thrawn... Pomyślałem sobie: o co chodzi?! Ale szybko zamknąłem, żeby nie psuć sobie czytania.
Początek wprowadza nas w znane z trylogii tempo akcji, ale potem niestety następuje spłaszczenie akcji, trochę za dużo polityki, i czyta się trochę gorzej:( Niemniej, dla fanów Trylogii nie ma to znaczenia, bo my musimy się dowiedzieć co dalej z Marą Jade, Talonem Karrdem i klasyczną resztą;)
O czym traktuje ta część? Żeby nie psuć nikomu przyjemności z czytania, powiem tylko w zarysie: 10 lat po klęsce Thrawna Imperium cienko przędzie. Ma tylko 200 niszczycieli, myśliwce dostaje od piratów i przegrywa z Republiką. Admirał Pellaeon podejmuje decyzję o kapitulacji, żeby zachować resztki swoich wpływów i zakończyć wojnę, przeczekać i kiedyś znowu spróbować powalczyć. Moffowie są oburzeni. Jeden bardziej niż pozostali, próbuje knuć spisek za plecami Pellaeona. Niespodziewanie do akcji włącza się wspomniany wyżej Thrawn (prawdziwy?), a także pewien współpracownik Imperatora. Próbują wykorzystać zamieszanie polityczne, jakie wywołało odkrycie karty danych, na której wskazano Bothan jako odpowiedzialnych za zniszczenie (dziesiątki lat wcześniej) planety Caamasi.
Tymczasem Luke próbuje śledzić piratów i (z Marą, która do niego dołączyła), napotykają nieznany rodzaj myśliwca. Próbują go śledzić, za co Mara ostatecznie płaci pewną cenę.
Z ciekawostek technicznych, dowiadujemy się o istnieniu blastera, który strzela niewidzialną wiązką i trochę opisany jest mechanizm jego działania (jakiś gaz, nie tylko sam laser).
Potwierdzam też to, co pisze tu "zabójcza-" obok (choć nie wiem czy ma to samo na myśli): Luke zaczyna zauważać swoje błędy. Czuje, że nadużywanie Mocy jest złe i może go doprowadzić na krawędź Ciemnej Strony. Zgadzam się też z opinią o Mistryl: okazuje się, że Mazzic ma w swoich szeregach kogoś, kto walcząc wręcz potrafi pokonać Noghriego... Co więcej, grupa Mistryl jest wewnętrznie rozbita i podzielona. Ciekawie będzie poczytać co z tego dalej wyniknie.
No i jeszcze jedna sprawa techniczna. Tym razem tłumacz zrezygnował z polskich odpowiedników nazw własnych. I tak, np. zamiast Szalonego Karrda mamy Wild Karrde, oficerowie imperialni co chwila artykułują "sir!", Ślicznotka Lando też ma nową nazwę, "Żelazny Dywizjon" Wedge'a zamienia się w "Dywizjon Rogue" itd. Szkoda, polskie nazwy lepiej wpadają do rytmu czytania, no i zostały już wprowadzone w prequelu i wypadałoby zachować konsekwencję...

Jeszcze przed lekturą otwarłem książkę "na chybił trafił" i... moim oczom ukazał się dialog, w którym brał udział Thrawn... Pomyślałem sobie: o co chodzi?! Ale szybko zamknąłem, żeby nie psuć sobie czytania.
Początek wprowadza nas w znane z trylogii tempo akcji, ale potem niestety następuje spłaszczenie akcji, trochę za dużo polityki, i czyta się trochę gorzej:( Niemniej,...