Skończyłam dziś rano i spojrzałam w ciągu dnia na recenzje w necie. Niektórzy napisali, że ciepła, idealna na okres świateczny etc. ale mam wrażenie, że większość wypowiedzi była w stylu: ładne, miłe i SŁODKIE, za słodkie! No, nie zgadzam się. Owszem – słodkie, ale właśnie takie ma być. Jak ktoś sięga po Sharon Owens to robi to świadomie. Nawet jak ktoś nie zna Sharon Owens i to pierwsza jej książka, po którą sięga i tytuł może odebrać wieloznacznie, to okładka (i to w wydaniu amerykańskim i brytyjskim i polskim i niemieckim – takie widziałam) wyraźnie sugeruje, że nie jest to thriller sensacyjny!
To właśnie takie ma być: ładne, ciepłe, słodkie. Mnie się bardzo podobało, bo w tym ładnym, ciepłym i słodkim jest sporo ciekawych postaci, kilka życiowych zakrętów, ale i pokrzepienie że wszystko się w końcu jakoś układa. No i to, co lubie najbardziej: zakończenie wszelkich wątków. Zamknąwszy ksiażkę, wiem, co zrobili Beaumontowie, wiem co się stało z każdą z dziewcząt, wiem, jakie życia teraz mają i nie muszę się zastanawiać, a co jeśli... Wszystko jasne. Mogę spokojnie zacząć następną książkę.

Skończyłam dziś rano i spojrzałam w ciągu dnia na recenzje w necie. Niektórzy napisali, że ciepła, idealna na okres świateczny etc. ale mam wrażenie, że większość wypowiedzi była w stylu: ładne, miłe i SŁODKIE, za słodkie! No, nie zgadzam się. Owszem – słodkie, ale właśnie takie ma być. Jak ktoś sięga po Sharon Owens to robi to świadomie. Nawet jak ktoś nie zna Sharon Owens...