Książka nie jest tak drastyczna, jak inne z serii "pisane przez życie", z którymi się zetknęłam.Nie ma tam szczegółowych opisów maltretowania dziecka. Ale mamy do czynienia ze skrzywdzonym dzieckiem.

Cathy i John mają problemy z poczęciem dziecka. Decydują się zostać rodziną zastępczą. Z zamiarów nie rezygnują, gdy okazuje się, ze Cathy zachodzi w ciążę.

Pierwszy podopieczny nie sprawia większych problemów. Pełni nadziei przyjmują pod swój dach następne dziecko - trzynastoletnią dziewczynkę Dawn. Opieka nad nią stanie się nie lada wyzwaniem. Dziewczynka ma luki w pamięci. Nie wiadomo, co się z nią działo od 4 do 9 roku życia.

Dziewczynka lunatykuje, tnie swoje ciało. Często wagaruje. Zdarza się, że przychodzi do domu pijana, czasem w towarzystwie policji. Ucieka z domu. Po każdym wyczynie swym przybranym rodzicom obiecuje poprawę.

Cathy i John starają się jej pomóc, ale natrafiają na niezrozumienie ze strony opieki społecznej. Ruth nie chce im nic opowiedzieć o swojej podopiecznej - zasłanie się poufnością informacji.
Dopiero po drugiej próbie samobójczej Dawn trafia do specjalistycznego ośrodka.
Po kilku tygodniach pobytu w specjalistycznym ośrodku Dawn stała się gotowa wyznać, co się z nią działo w wieku od 4 do 9 lat, kiedy przebywała u wujka w Irlandii.


Książkę polecam tym, którzy myślą o zostaniu rodziną zastępczą.

Książka nie jest tak drastyczna, jak inne z serii "pisane przez życie", z którymi się zetknęłam.Nie ma tam szczegółowych opisów maltretowania dziecka. Ale mamy do czynienia ze skrzywdzonym dzieckiem.

Cathy i John mają problemy z poczęciem dziecka. Decydują się zostać rodziną zastępczą. Z zamiarów nie rezygnują, gdy okazuje się, ze Cathy zachodzi w ciążę.

Pierwszy...