Tak dawno w swych dłoniach nie miałam doskonałej książki i tutaj nie chodzi o sam przebieg akcji, bo wydaje mi się on całkiem przeciętny - jedna sytuacja pociąga za sobą kolejne konsekwencje. Tym razem skupiłam się na głębszym przekazie treści; dokonałam pewnej analizy (co nie oznacza, że nie czynię tego przy innych powieściach). Tak właściwie o tej wysokiej końcowej ocenie zadecydowały ostatnie słowa jednego z bohaterów, który dopowiedział późniejszą historię matki.. (w tzw. epilogu).

Florence jest szczęśliwą żoną, matką dziewiętnastoletniego Monty'ego oraz jest współwłaścicielką sklepu z antykami, a który dzięki jej usposobieniu cieszy się sympatią lokalnej społeczności.

W ciągu jednego dnia życie Florence wywraca się do góry nogami. Jej wspólniczka przejmuje interes, co oznacza, że kobieta ląduje na bruku. Następnie dowiaduje się, że jej mąż od niej odchodzi po 20 latach małżeństwa, zrozumiawszy, że czegoś mu w życiu brakowało, do czegoś tęsknił - zakochał się, o tyle że w mężczyźnie. Kiedy Florence myśli, że gorzej być już nie może okazuje się, że jej jedyny, ukochany syn wyszedł za mąż, za kobietę dwa razy starszą od niego.
Tego Florence nie może znieść. Sądziła, że kocha swoich mężczyzn z całego serca, owszem, czasem za bardzo na nich naciskała, za dużo wymagała, ale kompletnie ją rozbił splot niefortunnych wydarzeń.
To ona ograniczała męża, nie pozwalała mu się rozwijać i zdobywać kolejne szczeble kariery? Dlaczego syn wybrał kobietę, która jest prawie w jej wieku? Dlaczego tyle spraw sprzeciwiło się właśnie wobec niej? Ale była przekonana, że to nie koniec, miała rację...

W kolejnym czasie, podczas przebudowy domu na herbaciarnię okazuje się, że ściany podpiwniczane są zgrzybiałe i należy uruchomić dodatkowe pokłady finansowe (których takowych też nie posiadała) na pozbycie się szkodnika.
W międzyczasie, kiedy w najlepsze trwa remont domu, Florence poznaje Willa - mężczyznę przystojnego, zdecydowanego, odważnego oraz z pewnym bagażem doświadczeń. Jest dla Florence niezwykle wyrozumiały, zważywszy na to, że większość czasu za dnia spędza pod dachem uroczej i nieco zagubionej czterdziestolatki. Często wpadają na siebie, rozmawiają. Z czasem nawiązuje się między nimi nić porozumienia, pewnej sympatii...

I kiedy Florence zauważa, że jej organizm szwankuje, nie potrafi przyjąć odpowiedniej dawki pokarmu, ma problem z wypróżnianiem się - udaje się niechętnie do lekarza, ponieważ obwinia się za swoje zaniedbania w związku z natłokiem obowiązków, ostatnich bolesnych wydarzeń. Podczas badań wychodzi, że kobieta zmaga się z ciężką i śmiertelną chorobą. Jej organizm zaatakował rak. Rak okrężnicy.
Od momentu wizyty Florence jest całkowicie inną osobą. Zamyka się w sobie, jest zgryźliwa, chętniej dokucza żonie syna, własnemu byłemu mężowi. Jej najbliższa rodzina o niczym nie wie, sam Will także.
Florence pozostaje ze swoimi ciężarami zupełnie sama, uświadamia sobie, że nie ma się komu wyżalić i wypłakać na ramieniu, ponieważ jej jedyny zaufany przyjaciel okazał się gejem, który pozostawił ją na pastwę losu. Kobieta stara się podnieść, choć jej to nie wychodzi, a do głowy przychodzą jej równie straszne myśli. Próbuje zatopić swoje smutki i żale w alkoholu, ale zaprzestaje, zorientowawszy się, że po dwóch kieliszkach dostaje nudności i wymiotuje. Z czasem staje się osowiała, bezbronna, płaczliwa. Nikt z bliskich nie potrafi jej zrozumieć. Nie pokazuje wobec innych swojego cierpienia, wszystko co się wokół niej dzieje, odtwarza na nowo i przeżywa w sobie..

Przełomowym momentem okazuje się chwila, kiedy jej młodsza siostra Poppy chce popełnić samobójstwo. W ostatniej chwili sanitariusze ratują jej życie. Florence na kilka dni odciąga swoje sprawunki i gorycz na bok, skupia się na bezbronnej siostrze, która równie jak Florence potrzebuje - złakniona jest wręcz miłości, a ciągle trafia na niewłaściwych mężczyzn. Zwątpiła w to, że kiedykolwiek urodzi malutką, rudowłosą dziewczynkę. Wtedy Florence rozumie, że i dla niej musi otworzyć herbaciarnię, w której obie pracowałyby, jedna jako kelnerka oraz obsługując kasę fiskalną, zaś druga piekłaby najsmaczniejsze i najdelikatniejsze babeczki w mieście.
Florence wyjawia Willowi prawdę o sobie, o chorobie z którą się zmaga..

Pewnie pozostajecie z plikiem pytań, prawda? Czy Florence ostatecznie otwiera herbaciarnię, czy dochodzi do porozumienia z synową, czy jej relacje z byłym mężem ulegają poprawie? Czy miłość Willa okaże się wyjątkową, prawdziwą i głęboką?

Przeczytajcie, naprawdę warto..

"Skoro wszyscy przeżywamy jakąś tragedię, skoro nikt z nas nie jest w stanie ich uniknąć, to musimy czerpać z nich naukę, musimy przez nie coś zyskać. I korzystać z tego, co zyskaliśmy. Ci z nas, którzy walczyli ze wszystkich sił, żeby się podnieść po tragedii, są dowodem na to, że takie rzeczy można przetrwać. Dlatego możemy pomagać innym w przetrwaniu tragedii. O ile nam na to pozwolą"

Powieść ta mówi jak życie jest kruche, zresztą mamy je tylko jedno. I mimo przeciwności losu warto podjąć się ryzyka, walki o innych, ale przede wszystkim o siebie. O zdrowie, swoje marzenia, pragnienia i miłość. W każdym wieku, ale pamiętajmy, czasem wystarczy jeden niefortunny krok i może okazać się, że na wiele rzeczy będzie już za późno. Tyle niepodjętych szans, decyzji, wyborów. A na dodatek najgorsza jest w tych naprawdę trudnych, traumatycznych chwila, samotność, która sama w sobie zabija nas od wewnątrz..

Tak dawno w swych dłoniach nie miałam doskonałej książki i tutaj nie chodzi o sam przebieg akcji, bo wydaje mi się on całkiem przeciętny - jedna sytuacja pociąga za sobą kolejne konsekwencje. Tym razem skupiłam się na głębszym przekazie treści; dokonałam pewnej analizy (co nie oznacza, że nie czynię tego przy innych powieściach). Tak właściwie o tej wysokiej końcowej...