„Światłość…” ma dwa oblicza, może stąd wynika problem z jej oceną. Z jednej strony otrzymujemy bardzo realny opis życia Islandczyków, ich zmagania z ubogim materialnie światem, skutkujące zwrotem w kierunku nadrealnego, fantazyjnego konglomeratu wyobrażeń. Wtedy gdy te pozaludzkie sfery zaczynają dominować w warstwie konstrukcyjnej, powieść wykształca się w quasi poetycką, abstrakcyjną wizję rodem z „Gry Snów” – dramatu Strindberga. Czemu akurat ta sztuka? Bo w niej również mieszają się różne wierzenia, języki, miejsca, czasy; wreszcie brud i smutek świata. Struktura dramatu wypacza się i zagina – jak sen. Jak poezja. Podobnie w książce Laxnessa. Właśnie dlatego, że przyjmujemy perspektywę bohatera, który chociaż żyje na krawędzi życia (niczym w „Głodzie” Hamsuna), to wewnętrznie jest przepełniony tytułową światłością świata, nie powinniśmy się dziwić delirycznym opisom i zaburzeniom narracji. Inna sprawa, że trudno jest nie zagubić się w wielości znaczeń, miejsc i wyobrażeń…

Więcej o bohaterze i mojej fascynacji tą postacią tutaj:

https://librumlegens.wordpress.com/2017/09/02/halldor-laxness-swiatlosc-swiata/

„Światłość…” ma dwa oblicza, może stąd wynika problem z jej oceną. Z jednej strony otrzymujemy bardzo realny opis życia Islandczyków, ich zmagania z ubogim materialnie światem, skutkujące zwrotem w kierunku nadrealnego, fantazyjnego konglomeratu wyobrażeń. Wtedy gdy te pozaludzkie sfery zaczynają dominować w warstwie konstrukcyjnej, powieść wykształca się w quasi poetycką,...