Przed przeczytaniem książki czytam recenzje - no cóż, trochę nie miałem wyboru - bo akurat taką miałem i Wbrew recenzjom na portalu zacząłem czytać ... Lubię Koontza (oprócz horrorów bo tych nie znoszę) - i odczułem zdziwnienie poprzednich recenzentów, że to jego marna książka. Na pewno nie ma akcji - dynamicznej, jak u Higginsa, nie ma zgrzytu kości - ale jest pełna ciepła i (w moim wieku to zdziecinnienie) dziecięcej szczerości i nadziei, podanej w fajnym sosie. Nie jest wybitna ale jest bardzo dobra.
Kilka postaci budują sytuację - najfajniejsza (i najmniej wiarygodna choć "kochana" :) ) jest kaleka dziewczynka z matką narkomanką i ojczymem mordercą. Już dla opowieści o niej i bardzo wrażliwej (zbyt bardzo ale karty powieści znoszą takie niewiarygodności) inteligencji i żartobliwie egzystencjalnym spojrzeniu na świat systemie wartości powoduje, że powieść staje się sympatyczną lekturą.
Mniej jest tu "fajnego" bandyty (vide "Dobry zabójca") , mniej schizofrenii i nerwowości. Powieść się trochę "toczy" ale wartko i barwnie.
Mamy też Obcych .... mam do tej części (niewielkiej - stosunek ambiwalentny) ale jakoś, na poziomie intelektualnym ich obecność ustawia narrację. Nie daje maksa bo wychodzą w powieści te "przefajnowania" i "smrodek dydaktyczny"....
Czyta się - mimo uwag - z dużą przyjemnością.
Oczywiście polecam, choć też ostrzegam ;) - tu trup ściele się rzadko a zabawa jest świetna w języku, w wypowiedziach, w - i też - w pewnym nagromadzeniu (miłych) emocji.

Przed przeczytaniem książki czytam recenzje - no cóż, trochę nie miałem wyboru - bo akurat taką miałem i Wbrew recenzjom na portalu zacząłem czytać ... Lubię Koontza (oprócz horrorów bo tych nie znoszę) - i odczułem zdziwnienie poprzednich recenzentów, że to jego marna książka. Na pewno nie ma akcji - dynamicznej, jak u Higginsa, nie ma zgrzytu kości - ale jest pełna ciepła...