Komentarz na 'skrzydełku' sugerował, że przed lekturą powinnam przygotować garść chusteczek, bo wzruszenia murowane. Akurat chusteczek miałam tonę z uwagi na potworne choróbsko i, prawdę mówiąc, niespecjalnie mi się widziało dodatkowe męczenie spojówek, ale z braku innej lektury - zaryzykowałam.
I dobrze uczyniłam, bo nie jest aż tak źle.
To kolejne 'Smażone zielone pomidory', ale proszę tego nie traktować jako przytyku, bo 'podobnie' nie znaczy od razu, że paskudna kalka. Nie. To ciepła, ciekawa historia o kobietach z różnych światów, zmuszonych okolicznościami do współistnienia, które pokojowym nazwać trudno z uwagi na fakt, że... no, właśnie: są lata 60-te, Mississippi, segregacja rasowa nadal pielęgnowana, a przekazywane w rodzinie z pokolenia na pokolenie uprzedzenia, animozje i pogardliwe przekonania czynią wiele szkód i uniemożliwiają porozumienie.
Małomiasteczkowe ploty, zaściankowa mentalność, a - nade wszystko - wciąż praktykowane prawa Jima Crowa - oto rzeczywistość, z którą muszą się mierzyć zatrudniane w 'białych' domach ciemnoskóre służące. Chociaż się im płaci, chwali się potrawy i oddaje pod opiekę niemowlęta, to muszą jeść w samotności, broń Boże na widoku i używać oddzielnej ubikacji z uwagi na ryzyko zarażenia państwa niewątpliwie straszliwymi chorobami. Ciekawy paradoks, swoją drogą, że w ubikacji zakażą, ale w kuchni już nie - a jednocześnie jeden z wielu przykładów kołtuńskiej hipokryzji; i co z tego, że tle Martin Luther King właśnie miał swój sen, a Kennedy zdążył wysłać do Wietnamu wielu czarnoskórych chłopców, nim sam dostał swoją kulkę? Nikogo to nie obchodzi w tym małym mieście, jednej z wielu podobnych kropek na mapie. Tu ma być po staremu.

Nie wszyscy tak uważają... i tu zaczyna się historia przyjaźni, wzajemnej pomocy i wsparcia 'ponad podziałami', które kosztują jedną głównych bohaterek sporo, bo otrzymuje w zamian lokalny ostracyzm i traci szansę na miłość. Jednak warto, warto zdecydowanie, tak, jak to zwykle warto wyjść przed szereg z odmiennym zdaniem i wygrać samego siebie.

Dobrze napisana powieść, czyta się szybko, a wprowadzenie kilku narratorów daje możliwość spojrzenia na sytuację z różnych punktów widzenia. Nie należy się nastawiać na specjalnie odkrywcze czy głębokie przemyślenia, to w końcu temat często wałkowany nawet na lekcjach historii, ale jako opowieść z gatunku 'o ludziach-o nas' sprawdza się bardzo przyjemnie. I do refleksji.

Komentarz na 'skrzydełku' sugerował, że przed lekturą powinnam przygotować garść chusteczek, bo wzruszenia murowane. Akurat chusteczek miałam tonę z uwagi na potworne choróbsko i, prawdę mówiąc, niespecjalnie mi się widziało dodatkowe męczenie spojówek, ale z braku innej lektury - zaryzykowałam.
I dobrze uczyniłam, bo nie jest aż tak źle.
To kolejne 'Smażone zielone...