Świetna rzecz. Choć umiejętności literackie autora nie wydały mi się na tyle imponujące, bym chciał sięgnąć po jego beletrystykę, wystarczają w zupełności, by o sztuce pisał i ładnie, i bardzo przyjemnie. Łysiak łączy wielką wiedzę i profesjonalną terminologię z niezwykłą lekkością, luzem - jakbyśmy gadali sobie o malarstwie z dobrym kolegą przy piwie, ale ten kolega jednocześnie był profesorem sztuki. Czyli wybitnie rzetelna treść, ale podana w formie właściwie rozrywkowej. I nie uciekająca od subiektywnych poglądów, nie bojąca się użyć mocniejszego słowa, chętnie rzucająca się w dygresje, które ubarwiają wywód, przenosząc nagle odbiorcę ze świata malarstwa wczesnorenesansowego do literatury, popkultury, historii, a nawet osobistego życia autora. Łączy dane obrazy z tym, co uważa za słuszne - to historia sztuki nieodseparowana od szerokiego kontekstu (interesuje chyba Łysiaka zwłaszcza kontekst erotyczny, o erotyce pisze szczególnie ciekawie). Przeżyć można nawet fakt, że osławiona zajadłość autora w poglądach okołopolitycznych wyziera niekiedy spod tekstu nawet i tutaj (bardzo nie chciałbym sięgnąć po jego publicystykę).

8.5/10

Świetna rzecz. Choć umiejętności literackie autora nie wydały mi się na tyle imponujące, bym chciał sięgnąć po jego beletrystykę, wystarczają w zupełności, by o sztuce pisał i ładnie, i bardzo przyjemnie. Łysiak łączy wielką wiedzę i profesjonalną terminologię z niezwykłą lekkością, luzem - jakbyśmy gadali sobie o malarstwie z dobrym kolegą przy piwie, ale ten kolega...