Niestety skończył się już barwny film z innego świata. Wspomnieniem pozostanie planeta Helikonia i jej podwójna gwiazda. Chociaż pewnie przy okazji czytania innych pozycji z klasyki fantastyki, przypomną mi się losy ludzi żyjących na bliźniaczej do naszej planecie. A te losy są bardzo poplątane i to nie tylko przez współzawodnictwo całego helikońskiego ekosystemu. Do walki o przetrwanie całych narodów i ras dołączają problemy pojedynczych ludzi, ich miłosne kłopoty i rozterki.

Brian Aldiss w ostatnim tomie trylogii stawia nas przed obliczem nadciągającej zimy, która zaciągnie swoją mroczną zasłonę na okres najbliższych kilkudziesięciu pokoleń. To nie będzie epoka zwycięstw i dominacji ludzi tylko era zaciskania pasa i obrony przed starymi zagrożeniami. Jednak z każdej takiej trwającej kilka wieków epoki lodowej, ludzie muszą wyjść wzmocnieni o nowe doświadczenia. Tylko w ten sposób mogą przetrwać ciężkie czasy i przy okazji wzmocnić ludzką nację. A do wszystkiego trzeba mieć jak zwykle trochę szczęścia, czasami przypadek pomaga uratować przed zagładą.

Aldiss będąc twórcą książek o tematyce fantastycznej z prawdziwie naukowym zacięciem potrafi zadawać pytania o pochodzeniu przeróżnych form życia. Pokazuje świat według darwinowskiej wizji doboru naturalnego, nie boi się stawiać pytań o konflikt religii z nauką. "Zimę Helikonii" czyta się jak wspaniałą powieść przygodową, opartą na naukowo-fantastycznych podstawach. Muszę przyznać że ta ostatnia, trzecia już część najbardziej mnie zainteresowała. Akcja osadzona w realiach zagrożonej chłodem Helikonii, jest tak bardzo wciągająca, że śmiało ją można uznać za najbardziej interesującą. W jeszcze większym stopniu niż w poprzednich dwóch tomach, Aldiss skupił się na pojedynczych bohaterach i ich kłopotach. Nie występuje tutaj w przeciwieństwie do wcześniejszych wydań przeskakiwanie z tematu na temat oraz pomiędzy różnymi okresami. Pisarz porusza tematy chorób, które gnębiły ten wymyślony przez niego świat. Gorączka kości i tłusta śmierć, jako schorzenia niewystępujące w naszej rzeczywistości mogą wzbudzić ogromne zainteresowanie jako odpowiednik plagi cholery lub dżumy. Wymyślony przez Aldissa wirus helokoidalny również jest ewenementem, nie znanym w realiach współczesnej ziemi.

"Zima Helikonii" uświadamia, że we wszechświecie istnieją konstelacje gwiezdne w których być może natkniemy się kiedyś na życie. Podejrzewam, że dzięki takim książkom, ludzie w łagodny sposób przyswajają sobie możliwość wydarzeń w których przyjdzie nam się zetknąć z fantastyką w prawdziwych okolicznościach. Aldiss w ciekawy sposób przedstawia lato i zimę jako wdech i wydech planety, dzięki temu, ekosystem który współzawodniczy ze sobą, jednocześnie stanowi jedność. Przykładem takiej rywalizacji może być stwierdzenie, że ludzkość wynalazła litość a natura okrucieństwo, obie się świetnie uzupełniają.

Podsumowując całość helikońskiej trylogii, bardzo mocno zachęcam do jej przeczytania, chociażby z powodu wbudowania w niezwykłe przygody bohaterów sporej dozy nauki. Ta mądra i wysublimowana proza Aldissa nie tylko urozmaica czas ale również zachęca do poważnego zastanowienia się nad rolą rodzaju ludzkiego w kosmosie.

Niestety skończył się już barwny film z innego świata. Wspomnieniem pozostanie planeta Helikonia i jej podwójna gwiazda. Chociaż pewnie przy okazji czytania innych pozycji z klasyki fantastyki, przypomną mi się losy ludzi żyjących na bliźniaczej do naszej planecie. A te losy są bardzo poplątane i to nie tylko przez współzawodnictwo całego helikońskiego ekosystemu. Do walki...