,,[...] jak ja was wszystkich nienawidzę! Za to, że nie umiecie kochać, że żyjecie jak stąd dotąd, że kłamiecie tak potwornie."

Zderzenie dwóch światów, dwóch różnych osobowości, co najlepsze-jednej osoby. Bohaterka z jednej strony całkowicie oderwana od rzeczywistości, żyjąca we własnym świecie, z drugiej pilnująca tych swoich przeklętych kartek, upominająca samą siebie, chowająca samej sobie alkohol, troszcząca się o siebie (,,Nie chciałam Cię budzić, byłaś chyba trochę pijana"). Samotność sprawiła, że Elżbieta zaczęła pisać listy do samej siebie. Uwierzyła w to, że ta ,,druga ja" naprawdę istnieje, już sama nie wiedziała, co jest prawdą, a co złudzeniem (lub wiedzieć nie chciała). W końcu została postawiona przed obliczem prawdy, zmuszona została do dostrzeżenia, że istnieje tylko ona, a ,,ta druga", to tylko jej odbicie, nie pozwalające jej całkowicie utonąć w autodestrukcji.
To jak monolog ciała z duszą, serca z rozumem.

,,[...] jak ja was wszystkich nienawidzę! Za to, że nie umiecie kochać, że żyjecie jak stąd dotąd, że kłamiecie tak potwornie."

Zderzenie dwóch światów, dwóch różnych osobowości, co najlepsze-jednej osoby. Bohaterka z jednej strony całkowicie oderwana od rzeczywistości, żyjąca we własnym świecie, z drugiej pilnująca tych swoich przeklętych kartek, upominająca samą siebie,...