Książka mnie całkowicie wessała do PRLowskiej Polski i w wir życia bohaterki. Po analizie treści książki i życiorysu autorki - wiem już skąd taki idealny opis uczuć głównej postaci. Rewelacja. Jak dowiedziałam się, że zostało napisane preludium do "Białej bluzki" to niesamowicie się ucieszyłam - kiedyś na pewno przeczytam jak do tej historii doszło.

Książka mnie całkowicie wessała do PRLowskiej Polski i w wir życia bohaterki. Po analizie treści książki i życiorysu autorki - wiem już skąd taki idealny opis uczuć głównej postaci. Rewelacja. Jak dowiedziałam się, że zostało napisane preludium do "Białej bluzki" to niesamowicie się ucieszyłam - kiedyś na pewno przeczytam jak do tej historii doszło.

Momentami do bólu dziecinna. Innym razem bardzo dojrzała.Najczęściej zawieszona w próżni bycia na własną rękę. Obolała. Pokiereszowana.

Interpretacja Białej bluzki nie jest łatwa. Nie wiem nawet, czy możliwa. Wieloznaczność i język tekstu sprawiają, że książki nie czyta się ot tak, po prostu. Tu się trzeba namęczyć, napocić, myśleć nieustannie. Bez gwarancji zrozumienia czegokolwiek. Ale warto. Jednak warto.
Nie napiszę, że mnie się taka Osiecka podoba. Wolę artystkę w wersji felietonistyczno - gawędziarskiej i fotograficznej. Zdecydowanie.

Momentami do bólu dziecinna. Innym razem bardzo dojrzała.Najczęściej zawieszona w próżni bycia na własną rękę. Obolała. Pokiereszowana.

Interpretacja Białej bluzki nie jest łatwa. Nie wiem nawet, czy możliwa. Wieloznaczność i język tekstu sprawiają, że książki nie czyta się ot tak, po prostu. Tu się trzeba namęczyć, napocić, myśleć nieustannie. Bez gwarancji zrozumienia...

Po kilkunastu latach stęskniłem się za "Białą bluzką". Wróciłem do tego tekstu już po ostygnięciu szalonej miłości do Agnieszki Osieckiej, z chłodniejszą i bardziej racjonalną głową. I te dawne emocje odżyły. Tekst nadal mnie bawi i wzrusza do łez. Właśnie taki jest: ze skrajności w skrajność, rozedrgany jak Elżbieta/Krystyna. Po czterech obejrzanych spektaklach w Och-Teatrze nie umiem też czytać "Białej bluzki" bez głosu Krystyny Jandy w głowie.
Kolejna lektura "Bluzki" to też inna optyka, nowe spojrzenie na ten tekst. To zapis ogromnego niepokoju i zagubienia autorki, którą - przynajmniej w części - można utożsamić z bohaterką.
Ciekawe, jakie wątki, toposy i ukryte znaczenia odnajdę za 10 lat? Bo to, że do "Białej bluzki" jeszcze wrócę, to pewne.

Po kilkunastu latach stęskniłem się za "Białą bluzką". Wróciłem do tego tekstu już po ostygnięciu szalonej miłości do Agnieszki Osieckiej, z chłodniejszą i bardziej racjonalną głową. I te dawne emocje odżyły. Tekst nadal mnie bawi i wzrusza do łez. Właśnie taki jest: ze skrajności w skrajność, rozedrgany jak Elżbieta/Krystyna. Po czterech obejrzanych spektaklach w...

Podobało mi się, gdy czytałam w podstawówce.

Podobało mi się, gdy czytałam w podstawówce.

Agnieszka pisze groteskowo, prześmiewczo, ale wszystko szczerze. Pięknie opowiada, niekiedy skrótami, pogubić się można. Bo tu wszystkiego nawrzucała, jak w życiu. Słowotwórczyni niezwykła. Pomimo całej miłości do autorki, udziwnień i rosołów z ufoludkami, podsumuję jej słowami.

"Nerwowa proza. Koza u parowoza, neuroza. Nerwy, strzępy, nerwy w strzępach. Koniec kozy, koniec powroza. Przytul Mnie, wytul, ucałuj, może ostatni już raz..."

Agnieszka pisze groteskowo, prześmiewczo, ale wszystko szczerze. Pięknie opowiada, niekiedy skrótami, pogubić się można. Bo tu wszystkiego nawrzucała, jak w życiu. Słowotwórczyni niezwykła. Pomimo całej miłości do autorki, udziwnień i rosołów z ufoludkami, podsumuję jej słowami.

"Nerwowa proza. Koza u parowoza, neuroza. Nerwy, strzępy, nerwy w strzępach. Koniec kozy,...

Pomimo tego, że książka jest chyba skierowana do kobiet, to bardzo mnie poruszyła. świetna proza. Cokolwiek surrealistyczna momentami, wzruszająca, zapadająca w pamięć.

Pomimo tego, że książka jest chyba skierowana do kobiet, to bardzo mnie poruszyła. świetna proza. Cokolwiek surrealistyczna momentami, wzruszająca, zapadająca w pamięć.

Po kilkunastu pierwszych stronach "Białej bluzki" miałam mieszane uczucia. Wcześniej czytałam "Neponset" i już tamto opowiadanie wydawało mi się dziwaczne - fabuła jest płynna, pełno jest metafor, które chyba nie zawsze w punkt rozumiem, nic się logicznie nie wyjaśnia i często nie łączy... I to wszystko zamyka się w słowie STYL. Osiecka miała nie podrabialny styl pisania. Dziś po przeczytaniu całości powiem, że jest to coś niesamowitego, co robiła z naszym językiem i jestem pod ogromnym wrażeniem, jako również, nieśmiało mówiąc, ktoś z rodziny "słowopijców".

Wręcz mistycznym doświadczeniem było czytanie tego opowiadania ze Stworzonkiem w Warszawie i na Saskiej Kępie, rozpoznając miejsca miasta, które często były tam wspominane. Lektura w moim odczuciu nie jest oczywista, musiałam przez część książki nauczyć się w jaki sposób ją czytać by nie liczyć na spełnienie swoich wyobrażeń o powielonej stylistyce, a czerpać maksymalnie z genialnego wyczucia Agnieszki. Chyba nigdy nie czytałam wcześniej tak pięknie opisywanych problemów i kobiecych paranoi. Całe moje literackie serce poleca Wszystkim, którzy czują, że potrzebują właśnie takiego czystego piękna!

Po kilkunastu pierwszych stronach "Białej bluzki" miałam mieszane uczucia. Wcześniej czytałam "Neponset" i już tamto opowiadanie wydawało mi się dziwaczne - fabuła jest płynna, pełno jest metafor, które chyba nie zawsze w punkt rozumiem, nic się logicznie nie wyjaśnia i często nie łączy... I to wszystko zamyka się w słowie STYL. Osiecka miała nie podrabialny styl pisania....

Uwielbiam jej poezję , ale proza jest do kitu

Uwielbiam jej poezję , ale proza jest do kitu

Książka jest niezwykła. Niezwykła w swej Osieckowej zwykłości. No bo przecież Agnieszka była niezwykła. Obserwatorka świata, poetycka dusza, zabawna i twórcza.

W Białej bluzce niezwykłe są też jej główne bohaterki (a może tylko jedna?...),niezwykłe są wydarzenia i życie zapominalskiej Elżbiety:) I Czasy, oczywiście też. Absurdalnie nierealne niczym u Barei.
W utworze znajdziecie też niezwykły, zabawny, pełen dystansu do świata język - powieść zbudowana jest z listów zostawianych rano na stole, w których poczytacie:

"Drogi kuratorku, szukam cię od wtorku", "Wiesz, ze jesteś menda. Menda komenda". "Jak przyjdą ci ludzie z tygrysem, wyrzuć ich na zbity pysk. Potem ci wszystko wyjaśnię. Dobranoc, pchły na noc. Twoja na zawsze Kleopatra Egipska".

Jeśli absurdalność Was jednak nie pociąga, szkoda Waszego czasu na czytanie. Na ten utwór trzeba mieć zarezerwowany dobry humor i potrzebę ucieczki od powagi świata.

Książka jest niezwykła. Niezwykła w swej Osieckowej zwykłości. No bo przecież Agnieszka była niezwykła. Obserwatorka świata, poetycka dusza, zabawna i twórcza.

W Białej bluzce niezwykłe są też jej główne bohaterki (a może tylko jedna?...),niezwykłe są wydarzenia i życie zapominalskiej Elżbiety:) I Czasy, oczywiście też. Absurdalnie nierealne niczym u Barei.
W utworze...

"Ja, z braku odpowiedniej kołdry, lubię oblepić się słowami, ale chętnymi, przylepnymi jak znaczki pocztowe".

"Ja, z braku odpowiedniej kołdry, lubię oblepić się słowami, ale chętnymi, przylepnymi jak znaczki pocztowe".