Pomimo iż czytałam tą książkę dzień przed Sylwestrem 2011 roku, gdy jedną noga byliśmy w bieżącym, czyli 2012 - emocje nadal nie opadały. Muszę być jakąś emocjonalną masochistką. Czasami zadaje sobie pytanie: "Po jaką cholerę czytasz takie smutne książki? Potem tylko smarkasz i płaczesz". Odpowiedzi na to pytanie szukam do dziś. Zwieńczenie serii "Igrzysk Śmierci" jest... Genialne, Kapitalne, Niesamowite.

Nienawidzę książek które są przewidywalne do bólu w swoim cukierkowatym zakończeniu rodem z bajek Disneya. Mam za to niezdrową słabość do smutnych zakończeń. I choćby życie moich ulubionych bohaterów waliło się w gruzy (co ciekawe to właśnie moi ulubieni bohaterowie najczęściej umierają...) za nic nie chciałabym zmiany zakończenia - życie jest jakie jest. O wiele bardziej znienawidziłabym cukierkowate do bólu zakończenie. Mimo wszystko ogromnie zasmuciła mnie śmierć Finnicka i Prim. Następnego dnia Sylwester, wszyscy uśmiechnięci i podekscytowani, tylko ja siedzę smutna, bo jak ta ostatnia kretynka przeżywam cudze życie FIKCYJNYCH ludzi. Ale ja już taka jestem. Typ obserwatora,który bardziej przejmuje się egzystencją ludzi wymyślonych - z książek - niż własnym.
Finał trylogii "Igrzyska Śmierci" można opisać krótko jako pyrrusowe zwycięstwo. Tak zwana "Drużyna Zła" poległa z kretesem, "Drużyna Dobra" wygrała - już nigdy więcej Dożynek, bezsensownej śmierci dla uciechy napuszonych bogaczy. Ale poległo wielu ludzi, m.in. Finnick i Prim. A przecież Katniss wzięła udział w Igrzyskach aby uratować swoją kochaną młodszą siostrę.

Jak dla mnie "Kosogłos" to jedno z najlepszych zwieńczeń trylogii ever.

Pomimo iż czytałam tą książkę dzień przed Sylwestrem 2011 roku, gdy jedną noga byliśmy w bieżącym, czyli 2012 - emocje nadal nie opadały. Muszę być jakąś emocjonalną masochistką. Czasami zadaje sobie pytanie: "Po jaką cholerę czytasz takie smutne książki? Potem tylko smarkasz i płaczesz". Odpowiedzi na to pytanie szukam do dziś. Zwieńczenie serii "Igrzysk Śmierci"...