Nie tego oczekiwałam. Nie chodzi o emocje, bo tych było wiele, za wiele. Po przeczytaniu długo nie mogłam się uspokoić, łzy leciały ciurkiem. Książki mają to do siebie, że czytając wydaje mi się, że jestem tam w środku, razem z bohaterami, że przeżywam to samo co oni. A w tej części trylogii było za wiele smutku, cierpienia, zła. Miałam nadzieję na szczęśliwy koniec. Nie pozornie szczęśliwy - bo cóż to za szczęście gdy główna bohaterka co noc, we śnie przeżywa na nowo śmierć tylu bliskich osób, że nie może zapomnieć, że nigdy już nie zazna ukojenia? Po co aż tylu wspaniałych bohaterów zostało poświęconych dla idei? Dla idei, która najprawdopodobniej i tak się nie obroniła.
Nie wiemy praktycznie nic o tym co dzieje się w Panem po zakończeniu rebelii. Ale sam fakt, że mają być kolejne Głodowe Igrzyska sugeruje, że ten nowy świat, nie będzie się różnił od starego. Zmieniła się tylko władza.
Za dużo było zła w "Kosogłosie". Każda śmierć była dla mnie jak wbicie szpilki w serce. A najbardziej przeżyłam śmierć Prim, tej dobrej, łagodnej dziewczynki, która tak chciała pomagać innym. Ten moment najbardziej zaważył na mojej opinii o tej książce. Myślę także, że właśnie to był największy cios dla Katniss. Przecież od początku, od pierwszych stron "Igrzysk Śmierci" chciała chronić swą młodszą siostrzyczkę. Każdy jej czyn był podyktowany chęcią stworzenia Prim lepszego życia. Dlaczego taki straszny musiał być ten koniec? Czy autorka nie mogła oszczędzić chociaż jej życia?
Czasami myślę czy dla Katniss nie byłoby lepiej gdyby zginęła w Igrzyskach. Może nie polepszyłaby losu rodziny, ale także nie zginęłoby tak wiele osób.
Zastanawia mnie także wątek Gale'a. Dlaczego zakończył się tak bez żadnego wyjaśnienia? Dlaczego zostawił Katniss? Nie mógł znieść myśli, że to broń stworzona przez niego zabiła Prim?
Tak wiele pytań, większość bez odpowiedzi. Chciałabym móc powiedzieć, że cieszę się z takiego zakończenia, ale tak nie jest. Mimo to ta książka długo pozostanie w mojej pamięci, długo będę rozpamiętywać to co się wydarzyło i zastanawiać jak, przy odrobinie dobrej woli autorki, można byłoby zmienić pewne wydarzenia by ta część trylogii nie pozostawiła po sobie wrażenia niesprawiedliwości i smutku.

Nie tego oczekiwałam. Nie chodzi o emocje, bo tych było wiele, za wiele. Po przeczytaniu długo nie mogłam się uspokoić, łzy leciały ciurkiem. Książki mają to do siebie, że czytając wydaje mi się, że jestem tam w środku, razem z bohaterami, że przeżywam to samo co oni. A w tej części trylogii było za wiele smutku, cierpienia, zła. Miałam nadzieję na szczęśliwy koniec. Nie...