Do "Igrzysk śmierci" (pierwszego tomu, nie całego cyklu) podchodziłam kilka razy i za każdym razem po niedługim czasie odkładałam książkę na bok, niedoczytaną. Być może podeszłam do "Igrzysk..." ze zbyt wysokimi oczekiwaniami, może zawiniło to, że nie sięgam po literaturę młodzieżową i nie potrafię dobrze ocenić, jaką postawić jej poprzeczkę - w każdym razie pierwszą częścią cyklu zawiodłam się mocno.

Między innymi dlatego nie liczyłam na wiele, kiedy w moje ręce wpadł "Kosogłos". I tym razem również spotkało mnie zaskoczenie. Tym razem bardzo miłe zaskoczenie.

Ostatnia część trylogii Collins jest naprawdę interesującą pozycją. Katniss - symbol rewolucji, w "Kosogłosie" staje się jednocześnie jedynie pionkiem w rozgrywce. Początkowo jasne granice pomiędzy oboma stronami konfliktu w miarę postępowania akcji zacierają się coraz bardziej, arsenał metod staje się coraz bardziej zbliżony. Na kartach książki autorka pochyla się nad mechanizmem działania rewolucji, stawia pytanie, w którym miejscu należy postawić granice, co może zostać usprawiedliwione i jak przyjdzie za to zapłacić. W zgrabny sposób zarysowany zostaje również problem medialnych, propagandowych manipulacji. Plusem jest postać samej Katniss, usiłującej niejako po omacku odnaleźć w obecnej rzeczywistości, nie zawsze oceniając trafnie to, co dzieje się dookoła niej.

Minusy? Są, jak choćby fakt, że psychologię postaci, zwłaszcza drugoplanowych, można byłoby zarysować głębiej, czy też bardziej pochylić się nad opisami samej wojny i jej ekonomiczno-politycznych aspektów.

Niemniej jednak, oceniając "Kosogłosa" jako całokształt - tak, jest to naprawdę dobra pozycja w swojej kategorii.

Do "Igrzysk śmierci" (pierwszego tomu, nie całego cyklu) podchodziłam kilka razy i za każdym razem po niedługim czasie odkładałam książkę na bok, niedoczytaną. Być może podeszłam do "Igrzysk..." ze zbyt wysokimi oczekiwaniami, może zawiniło to, że nie sięgam po literaturę młodzieżową i nie potrafię dobrze ocenić, jaką postawić jej poprzeczkę - w każdym razie pierwszą...