„Ludzie, którzy przesiedzieli wojnę w obozach jenieckich, napisali mnóstwo książek o tym, jak to im było źle – powiedziała spokojnie, wpatrując się w żar w palenisku. – A nie mają pojęcia, jak wyglądało życie, kiedy się do obozu nie trafiło.”
„Miasteczko jak Alice Springs” to opowieść pewnego starszego prawnika o życiu swojej klientki – Jean Paget, która tuż przed wybuchem II wojny światowej udała się do pracy na Malaje, gdzie po dwóch latach pobytu wraz z innymi angielskimi właścicielami plantacji została zaskoczona tym, że wojna nie trwa tylko w Europie, ale przeniosła się również na Daleki Wschód. Kiedy Japończycy podbili Malaje, angielskich mężczyzn kierowano do pracy w obozach np. przy budowie kolei, angielskie kobiety wraz z dziećmi trafiały do obozów jenieckich. Niestety nie wszystkie – grupa dzieci oraz kobiet z Jean Paget licząca ponad trzydzieści osób, została skazana na wędrówkę przez Malaje w poszukiwaniu obozu jenieckiego, który mógłby ich przyjąć. Japońscy dowódcy odsyłali kobiety wraz z małymi dziećmi z miejsca na miejsce, a podróż w trudnych tropikalnych warunkach nawet kilkanaście mil dziennie kończyła się czasami tragicznymi skutkami. Jean Paget udało się przeżyć, jako jednej z nielicznych – dzięki pomocy m.in. tubylców oraz własnej zaradności.
Po kilku latach od powrotu do Anglii, Jean dziedziczy pokaźny spadek objęty kuratelą adwokacką i postanawia wrócić na Malaje do pewnej wioski, która w znaczący sposób przyczyniła się do przetrwania Jean i innych kobiet. Wraca, aby odwdzięczyć się tamtejszym ludziom. A tam, dowiaduje się, że człowiek, którego w trakcie wędrówki spotkała wbrew jej opinii wcale nie zginął. Jean postanawia odnaleźć człowieka, z którym połączyła ją nić porozumienia w tym tragicznym czasie…
Powieść napisana jest prostym, angielskim stylem – bez zbędnych ozdobników wciąga w akcję czytelnika – jesteśmy obecni w deszczowej Anglii, w tropikalnych Malajach oraz odludnym interiorze Australii. Niestety, pomimo mocnego realizmu w pierwszej części powieści, w drugiej czytelnik dostaje dawkę tak niesamowicie pozytywnych zbiegów okoliczności, że bohaterka obdzierana jest z warstw rzeczywistego istnienia.
O ile zawsze z zainteresowaniem podchodzę do książek, które opowiadają losy zwykłych ludzi podczas II wojny światowej, zwłaszcza poza Europą (bo na niewiele takich pozycji natrafiłam), to ta powieść budzi we mnie ambiwalentne odczucia i zmieszanie właśnie dziejami bohaterki, która postanawia wyjechać do Australii w poszukiwaniu czegoś zagubionego. Przygody Jean Paget w Australii są tak cukrowe, że czasami bolą zęby – jakby za wszelką cenę przeznaczenie postanowiło wynagrodzić grozę malajskich tropików.
Nevil Shute zafundował czytelnikowi fikcję opartą troszeczkę na realnych wydarzeniach – owszem męcząca wędrówka kobiet i dzieci miała miejsce, jednak nie na Malajach a na Sumatrze, obywatelek holenderskich a nie angielskich. Rzeczywiście przeżyła silna jednostka żeńska, która z dzieckiem na rękach pokonała setki mil. Poza tym, podczas lektury nasunęło mi się podejrzenie, że Nevil Shute nie lubił swojej ojczyzny – Anglii, za to za wszelką cenę ukazywał surowość i samotność Australii w pozytywnym świetle.
Książka godna polecenia dla osób lubiących powieści obyczajowe z silną żeńską bohaterką bez skazy oraz Australię wraz z przystojnymi hodowcami bydła.

„Ludzie, którzy przesiedzieli wojnę w obozach jenieckich, napisali mnóstwo książek o tym, jak to im było źle – powiedziała spokojnie, wpatrując się w żar w palenisku. – A nie mają pojęcia, jak wyglądało życie, kiedy się do obozu nie trafiło.”
„Miasteczko jak Alice Springs” to opowieść pewnego starszego prawnika o życiu swojej klientki – Jean Paget, która tuż przed wybuchem...