Nie zgadzam się z opinią, że takie książki i taką wiedzę trzeba podtykać młodym. Wręcz przeciwnie - mam poczucie, że do czytania o tym i pełnego zrozumienia, trzeba mieć więcej niż mniej lat. Jako 34-latek zabierając się (nie pierwszy raz) do lektury już na początku dokonałem zaskakującego odkrycia. Oto po zabójczej miksturze książek popularnonaukowych, kryminałów, współczesnej literatury pięknej, okazuje się, że książka o historii dylematów polskich pisarzy 60 lat temu pochłania mnie wprost całkowicie. Co takiego wciągało w "Hańbie domowej"? Myślę, że to, czego jest coraz mniej w dzisiejszym świecie - kwestii etycznych, dylematów moralnych. Poza tym kwestia odpowiedzialności intelektualisty - temat ciekawy i ważny - również wybrzmiewa w książce.
Czyta się bardzo dobrze, choć wydaje się, że książka zawiera o kilka rozmów za dużo. Można przyswoić sporą partię powojennej historii Polski. Ale najważniejsze jest meritum - obraz tego, jakich wyborów dokonywali wybitni polscy twórcy. Kwestia fascynująca, nie do końca wytłumaczona. Osobną warstwę stanowi mówienie o tych wydarzeniach przez samych bohaterów z perspektywy lat 80. (czas przeprowadzenia rozmów). Wydaje mi się, że to bardzo znamienne i pouczające, w jaki sposób Ci ludzie, wybitni przecież, mówią o tym, czego dokonywali. I wrażenia są bardzo gorzkie. Dominuje bagatelizowanie swojego udziału. Bagatelizowanie na różne sposoby, tłumaczenie, umieszczanie się w większej grupie (nieposkromiona chęć do przywoływania nazwisk współuczestników). Każda z tych postaw sprawiła na mnie słabe wrażenie, ale mimo to chyba to one stanowią o głównej treści tej książki. Tak jakby sposób kłamania okazywał się najbardziej wiarygodną informacją na temat kłamcy. Z drugiej strony w książce nie zabrakło przykładów pisarzy, którzy obrali inną drogę. Paradoksalnie, również oni bagatelizują rangę swoich decyzji. Jednak Ci, którzy byli przeciw umniejszają swoje zasługi. Reszta... nie przynoszące chluby wybory. Pozostaje pytanie - czy świadomość biografii artysty powinna wpływać na nastawienie czytelnika. I tu też zdania są podzielone. Cóż... Ale książkę bardzo polecam.

Nie zgadzam się z opinią, że takie książki i taką wiedzę trzeba podtykać młodym. Wręcz przeciwnie - mam poczucie, że do czytania o tym i pełnego zrozumienia, trzeba mieć więcej niż mniej lat. Jako 34-latek zabierając się (nie pierwszy raz) do lektury już na początku dokonałem zaskakującego odkrycia. Oto po zabójczej miksturze książek popularnonaukowych, kryminałów,...