Książka, wg mnie, zdecydowanie dla ludzi,którzy nie tylko nieźle znają historię (i to nie tylko tę najnowszą, bo chodzi tutaj m.in. o powtarzalność pewnych zjawisk),ale mają również kilkadziesiąt lat życia za sobą, co pozwala łatwiej wyjaśnić motywacje rożnych życiowych wyborów i,co ważniejsze,zrozumieć je (nie usprawiedliwić...). Obawiam się, że większość czytających ją młodych ludzi kompletnie nie będzie w stanie pojąć problemu, tym bardziej,że część nazwisk,które w książce się pojawiają, po tylu latach jest już nowym pokoleniom kompletnie nieznana. Przyznam, że sama musiałam kilka z nich sprawdzić bo, mimo, że PRL pamiętam nieźle, to jednak lata 50-te to również i dla mnie zamierzchła przeszłość. "Hańba domowa" na pewno zmusza do refleksji. Pozwala wyjaśnić i zrozumieć (jeszcze raz: nie usprawiedliwić) wybory wielu ludzi, spowodowane: traumami z przeszłości (m.in. doświadczenia z II RP, która rajem nie była, choć mitologia, która wokół niej narosła ciągle usiłuje to forsować, przeżycia wojenne),konformizmem, wyrachowaniem, strachem czy po prostu głupotą i ignorancją połączonymi z podatnością na manipulację. Książka, którą kupiłam właściwie tylko ze względu na wywiad ze Zbigniewem Herbertem, niespodziewanie wciągnęła mnie mocno, gdyż ku mojemu zaskoczeniu jej treść okazała się niesamowicie aktualna. Niektóre rozmowy wręcz wstrząsają. Zmuszają do zastanowienia się nad wypadkami, które dzieją się obecnie, gdy przez świat znowu przetacza się rewolucja, a marksizm, po raz kolejny, tym razem również pod jakże pięknymi hasłami: równouprawnienia, praw człowieka, walki z mową nienawiści i prawa do szczęścia dla każdego, podniósł groźny łeb. I znowu tysiące (a nawet miliony) młodych ludzi na całym świecie, ogłupione przez cynicznych polityków i cwanych aktywistów, maszerując wykrzykuje głupstwa na plugawych spędach. Dokładnie takie rzeczy w wywiadzie z Jackiem Trznadlem opisuje Jarosław Marek Rymkiewicz (ta rozmowa obok wywiadu ze Zbigniewem Herbertem i Janem Józefem Lipskim była dla mnie zdecydowanie najciekawsza). Jakby wcale 70 lat nie minęło... Też przekleństwa, też młodzież, też przyglądający się przechodnie... Rymkiewicz:"Byłem całkowicie zindoktrynowany(...)mój idiotyzm, moje ogłupienie, ilość straconego czasu, wspominam z rozpaczą". Czy dzisiejsze dzieci, jak Rymkiewicz, również będą się kiedyś tego wstydzić? Jak porównam narzędzia manipulacji ludzkimi umysłami wtedy i dziś - nie jestem taka pewna, straty mogą okazać się nieodwracalne, szczególnie przy dzisiejszym braku wzorców, gdy nierzadko najwyższą wyrocznią są wykreowani przez media tumanowaci celebryci oraz niemądrzejsze od nich gwiazdy filmowe i telewizyjne...Takich fragmentów, gdzie skojarzenia z teraźniejszością nachalnie się nasuwają jest w książce sporo. Zdecydowanie polecam, tym bardziej, że pośród rozważań, wyjaśnień i refleksji znajdujemy tu, nie najpiękniejszy trzeba niestety przyznać, kawał polskiej historii...

Książka, wg mnie, zdecydowanie dla ludzi,którzy nie tylko nieźle znają historię (i to nie tylko tę najnowszą, bo chodzi tutaj m.in. o powtarzalność pewnych zjawisk),ale mają również kilkadziesiąt lat życia za sobą, co pozwala łatwiej wyjaśnić motywacje rożnych życiowych wyborów i,co ważniejsze,zrozumieć je (nie usprawiedliwić...). Obawiam się, że większość czytających ją...

Seria odważnych rozmów o tym jak inteligencja budowała socrealizm, jak się później tego wstydziła a nawet zaprzeczała. Warto !!! Ku przestrodze naśladowcom

Seria odważnych rozmów o tym jak inteligencja budowała socrealizm, jak się później tego wstydziła a nawet zaprzeczała. Warto !!! Ku przestrodze naśladowcom

Celem autora jest znalezienie odpowiedzi na pytanie: dlaczego ogromna część polskiej inteligencji opowiedziała się po stronie totalitaryzmu i czynnie włączyła w jego budowę. Wśród jego rozmówców są ważni pisarze, poeci i literaturoznawcy tamtej epoki: Jerzy Andrzejewski, Marian Brandys, Maria Janion, Wiktor Woroszylski. Udzielają najróżniejszych odpowiedzi na pytania Trznadla: mówią o strachu i motywacjach finansowych, o wojennych traumach, negatywnych doświadczenia II Rzeczpospolitej, wreszcie o nadziei na zbudowanie polskiej wersji socjalizmu. Pojawiają się także dwie postacie emblematyczne dla polskiej prawicy: Zbigniew Herbert i Jarosław Marek Rymkiewicz. Pierwszy z nich występuje niejako w charakterze oskarżyciela, gdyś sam nie splamił się współpracą z komunistami. Krytykuje postawę swoich kolegów oraz ich strach przed odpowiedzialnością. Z kolei Rymkiewicz, który również się nie zhańbił, przyznaje się, iż jako licealista a potem student, także uwierzył w komunizm i kibicował temu ustrojowi. Hańba Domowa to wymagająca, ale bardzo satysfakcjonująca lektura. Daje szersze pole widzenia o społeczeństwie polskim bezpośrednio po wojnie i narodzinach jego nowej elity. Pokazuje, że odpowiedzialność za stalinizm to temat nieprzepracowany i nieobecny we współczesnej polskiej literaturze

Celem autora jest znalezienie odpowiedzi na pytanie: dlaczego ogromna część polskiej inteligencji opowiedziała się po stronie totalitaryzmu i czynnie włączyła w jego budowę. Wśród jego rozmówców są ważni pisarze, poeci i literaturoznawcy tamtej epoki: Jerzy Andrzejewski, Marian Brandys, Maria Janion, Wiktor Woroszylski. Udzielają najróżniejszych odpowiedzi na pytania...

Zaskakująco aktualna, bo w rzeczywistości opowiada o tym jak polityczni macherzy kreują i wykorzystują „autorytety”. I jak większości tych „autorytetów” trudno jest zrozumieć, że podstawą ich sukcesu nie było jak, ale co pisali.
Szczęśliwie i nieszczęśliwie Jackowi Trznadlowi udało się namówić do zwierzeń kilkunastu luminarzy PRL-owskiej kultury. Szczęśliwie, bo dzięki temu mamy tak różnych rozmówców jak Julian Stryjkowski, Jarosław Marek Rymkiewicz czy Zbigniew Herbert. Nieszczęśliwie, bo w większości plotą straszne komunały.
Dla rozmowy z Herbertem warto jednak kupić tą książkę. Łatwiej przyjdzie nam zrozumieć nie tylko okres Polski Ludowej, ale i III Rzeczypospolitej. To właśnie na koniec tej rozmowy padają słowa, które rozświetlają tajemnice kreowania nowych autorytetów, czyli m.in. wyborów laureatów Nagrody Nike czy Paszportów Polityki: „Oni (twórcy) uważali, że trzeba mieć dobrą ideę, a forma to się jakoś znajdzie, rymowane czy nie rymowane”.

Zaskakująco aktualna, bo w rzeczywistości opowiada o tym jak polityczni macherzy kreują i wykorzystują „autorytety”. I jak większości tych „autorytetów” trudno jest zrozumieć, że podstawą ich sukcesu nie było jak, ale co pisali.
Szczęśliwie i nieszczęśliwie Jackowi Trznadlowi udało się namówić do zwierzeń kilkunastu luminarzy PRL-owskiej kultury. Szczęśliwie, bo dzięki...

Dlaczego ludzi - i to ludzi kultury, a więc tych światłych, inteligentnych i ostrożnych w zachwycie - wciąż od nowa urzekają rozmaite -izmy? Tych, z którymi rozmawia Trznadel, urzekł - na różnym etapie ich życia i twórczości - komunizm. "Hańbę domową" warto jednak odczytywać nie jako bicie się w piersi, ale przede wszystkim świadectwo tamtych czasów.

Dlaczego ludzi - i to ludzi kultury, a więc tych światłych, inteligentnych i ostrożnych w zachwycie - wciąż od nowa urzekają rozmaite -izmy? Tych, z którymi rozmawia Trznadel, urzekł - na różnym etapie ich życia i twórczości - komunizm. "Hańbę domową" warto jednak odczytywać nie jako bicie się w piersi, ale przede wszystkim świadectwo tamtych czasów.

Nie zgadzam się z opinią, że takie książki i taką wiedzę trzeba podtykać młodym. Wręcz przeciwnie - mam poczucie, że do czytania o tym i pełnego zrozumienia, trzeba mieć więcej niż mniej lat. Jako 34-latek zabierając się (nie pierwszy raz) do lektury już na początku dokonałem zaskakującego odkrycia. Oto po zabójczej miksturze książek popularnonaukowych, kryminałów, współczesnej literatury pięknej, okazuje się, że książka o historii dylematów polskich pisarzy 60 lat temu pochłania mnie wprost całkowicie. Co takiego wciągało w "Hańbie domowej"? Myślę, że to, czego jest coraz mniej w dzisiejszym świecie - kwestii etycznych, dylematów moralnych. Poza tym kwestia odpowiedzialności intelektualisty - temat ciekawy i ważny - również wybrzmiewa w książce.
Czyta się bardzo dobrze, choć wydaje się, że książka zawiera o kilka rozmów za dużo. Można przyswoić sporą partię powojennej historii Polski. Ale najważniejsze jest meritum - obraz tego, jakich wyborów dokonywali wybitni polscy twórcy. Kwestia fascynująca, nie do końca wytłumaczona. Osobną warstwę stanowi mówienie o tych wydarzeniach przez samych bohaterów z perspektywy lat 80. (czas przeprowadzenia rozmów). Wydaje mi się, że to bardzo znamienne i pouczające, w jaki sposób Ci ludzie, wybitni przecież, mówią o tym, czego dokonywali. I wrażenia są bardzo gorzkie. Dominuje bagatelizowanie swojego udziału. Bagatelizowanie na różne sposoby, tłumaczenie, umieszczanie się w większej grupie (nieposkromiona chęć do przywoływania nazwisk współuczestników). Każda z tych postaw sprawiła na mnie słabe wrażenie, ale mimo to chyba to one stanowią o głównej treści tej książki. Tak jakby sposób kłamania okazywał się najbardziej wiarygodną informacją na temat kłamcy. Z drugiej strony w książce nie zabrakło przykładów pisarzy, którzy obrali inną drogę. Paradoksalnie, również oni bagatelizują rangę swoich decyzji. Jednak Ci, którzy byli przeciw umniejszają swoje zasługi. Reszta... nie przynoszące chluby wybory. Pozostaje pytanie - czy świadomość biografii artysty powinna wpływać na nastawienie czytelnika. I tu też zdania są podzielone. Cóż... Ale książkę bardzo polecam.

Nie zgadzam się z opinią, że takie książki i taką wiedzę trzeba podtykać młodym. Wręcz przeciwnie - mam poczucie, że do czytania o tym i pełnego zrozumienia, trzeba mieć więcej niż mniej lat. Jako 34-latek zabierając się (nie pierwszy raz) do lektury już na początku dokonałem zaskakującego odkrycia. Oto po zabójczej miksturze książek popularnonaukowych, kryminałów,...

choć książka porusza ważne tematy, dla mnie mnie była dość dużym rozczarowaniem. Ot,choćby dlatego, że w rozmowach padają nazwiska przeciętnemu człowiekowi raczej obce, przez co tekst staje się trudno przyswajalny.

choć książka porusza ważne tematy, dla mnie mnie była dość dużym rozczarowaniem. Ot,choćby dlatego, że w rozmowach padają nazwiska przeciętnemu człowiekowi raczej obce, przez co tekst staje się trudno przyswajalny.

Tematyka PRLu. Dość ciężka dla osób, które PRL znają tylko z lekcji historii. Dla osób o szerszej wiedzy na ten temat bardzo wciągająca.

Tematyka PRLu. Dość ciężka dla osób, które PRL znają tylko z lekcji historii. Dla osób o szerszej wiedzy na ten temat bardzo wciągająca.

Na postawione przez Trznadla pytanie: "Dlaczego tak wielu intelektualistów zaangażowało się w stalinizm?" nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Każdy z jego rozmówców miał własną drogę "do" i "od". Autor nie kryje, że on również uległ "zaczadzeniu".
Ta książka jest interesująca nie tylko jako opis fragmentu historii Polski. Stanowi ona próbę opisu pewnego fenomenu, który wbrew pozorom nie stracił swej aktualności. Sam autor w posłowiu z 1990 r. stwierdził, że "(...) są pewne pozostałości tamtego imperium w nauce o historii, są "warunkowe" odruchy myśli i fałszywe świadectwa pamięci". Pomimo upływu kolejnych ponad 20 lat to zdanie jest nadal aktualne...

Na postawione przez Trznadla pytanie: "Dlaczego tak wielu intelektualistów zaangażowało się w stalinizm?" nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Każdy z jego rozmówców miał własną drogę "do" i "od". Autor nie kryje, że on również uległ "zaczadzeniu".
Ta książka jest interesująca nie tylko jako opis fragmentu historii Polski. Stanowi ona próbę opisu pewnego fenomenu, który wbrew...