Jeżeli znacie grę strategiczną HEROES, to podpowiem, że czwarta część sagi o „Nierządnicy” wiele z niej czerpie. Podobiznę widzę przede wszystkim w ciągle obecnej strategii zdobywania kolejnych zamków i posiadłości, przez mniej lub bardziej chciwych frankońskich władców. Ta chęć posiadania więcej ziem, bądź pozbawienia sąsiadów skrzętnie zarobionego majątku, była na porządku dziennym w czasach Średniowiecza i duet autorów idealnie przedstawił te realia w powieści. Bo czy powieść historyczna nie powinna być tak właśnie ulokowana, byśmy mogli wyobrazić sobie ówczesną rzeczywistość? Za tę wiarygodność i bogatą scenerię, cenię książki Iny Lorentz, a „Córka nierządnicy” na tym polu mnie nie zawiodła.

Nie zawiodłam się też na kreatywności pary autorskiej. Śmierć mojego ulubionego bohatera już na początku powieści, mimo, że dotknęła mnie i ze smutkiem spoglądałam na dalsze losy rodziny kasztelańskiej, pomogła mi wczuć się w rolę głównych bohaterów, współczuć im i wierzyć, że mimo krążącego nad nimi fatum, wszystko się ułoży. Ta wiara oczywiście nie była aż tak wymagana, bo kontynuacja sagi, strukturalnie nie różniła się od poprzednich części, a tym samym, mogłam ze spokojem oczekiwać „happy end’u”. Jednak sama pewność, że losy bohaterów potoczą się po ich myśli, nie wystarcza, bo przecież po drodze mamy kilkaset stron przygód, wędrówek, nieprzewidzianych sytuacji, spotkań ze zwolennikami wrogów, którzy na każdym kroku knują intrygę. Kto wie, co może stać się naszym ulubieńcom po drodze? Ta intryga, w którą tym razem ubrana została córka dawnej nierządnicy Marii – Trudi, to ciąg wielu zdarzeń, licznych nowych postaci, które mają doprowadzić do zagłady posiadłości, jaką zamieszkuje rodzina Adlerów.

Przyznam, że mnogość postaci trochę zawieruszyła mi w głowie. Momentami mimo wytężania wzroku w kolejne zdania, nie potrafiłam skleić faktów: kto jest kim? A ten, to kto? Państwo Iny Lorentz dodali do „Córki nierządnicy” tak sporą liczbę nowych rycerzy, książąt, biskupów, parobków, służących, itp., że głowa jest za mała, by wszystkich zapamiętać. Skupienie tu chyba nie wystarczy. Jak nic, konieczne jest naszkicowanie kolejnych postaci i próba połączenia ich wspólnymi relacjami. Tym bardziej, że zwaśnione rody dzielą się na tych, którzy stoją po stronie frankońskiego króla, zamieszkującego tereny obecnej Austrii, i tych, którzy są sprzymierzeńcami jego brata, który to próbuje dokonać zamachu na króla. Czytając, można mieć nie lada trudności, aby skojarzyć, kto jest po czyjej stronie, tym bardziej, że bohaterowie w międzyczasie poddają się, świadomie lub nie, zaplanowanej intrydze, a dodatkowo, oceniając szanse własnej wygranej, przechodzą na stronę dotychczasowego wroga. To zamieszanie, może spowodować niejaki mętlik więc polecam skupić się na głównych wątkach lub, zgodnie z powyższym, rozrysować sobie więzy, jakie łączą poszczególne osoby.

Całą recenzję znajdziecie na blogu: http://mozaika-literacka.blogspot.com/

Jeżeli znacie grę strategiczną HEROES, to podpowiem, że czwarta część sagi o „Nierządnicy” wiele z niej czerpie. Podobiznę widzę przede wszystkim w ciągle obecnej strategii zdobywania kolejnych zamków i posiadłości, przez mniej lub bardziej chciwych frankońskich władców. Ta chęć posiadania więcej ziem, bądź pozbawienia sąsiadów skrzętnie zarobionego majątku, była na...