Po pierwszym spotkaniu z Jodi Picoult standardowo przyszła kolej na następne. Początkowo nie wiedziałam za co chwycić. Autorka w swojej twórczości ma tyle obiecujących pozycji, że czytelnik naprawdę ma z czego wybierać. Jednak postanowiłam się skusić na "Dziewiętnaście minut". Dlaczego? Historia i temat były tak interesujące że nie mogłam jej sobie odmówić! Zapraszam do zapoznania się z moim wrażeniami po skończonej lekturze.

"W dziewiętnaście minut można skosić frontowy trawnik, ufarbować włosy, obejrzeć tercję meczu hokejowego. Dziewiętnaście minut wystarczy, żeby zaplombować ząb, upiec ciastka, poskładać pranie pięcioosobowej rodziny.(…) W ciągu dziewiętnastu minut można doczekać się dostawy zamówionej pizzy. Przeczytać dziecku bajkę lub wymienić olej w aucie. Przejść dwa kilometry. Obrębić dół spódnicy.(…) Dziewiętnaście minut – tyle starczy, żeby dopełnić zemsty."

Historia Petera Houghtona zaczyna się jak wiele innych- zwyczajny chłopiec pozornie niczym nie wyróżniający się z tłumu szybko staje się ofiarą szykanowania w szkole. Już pierwszy dzień w przedszkolu okazał się być dla niego traumatyczny po tym jak starsi uczniowie wyrzucili jego pudełko śniadaniowe, z którego tak bardzo się cieszył przez okno szkolnego autobusu. Nawet jedyna przyjaciółka Petera- Josie zerwała z nim kontakt na rzecz bycia w szkolnej elicie. Od czasu feralnego incydentu z autobusu Peter ciągle doznawał aktów przemocy, szyderstw i nękania ze strony swoich rówieśników. Popularne dzieciaki prześladowały go każdego dnia sprawiając, że Peter przechodził przez prawdziwe piekło. Niejednokrotnie zwracał się o pomoc jednak zawsze było tylko gorzej. W pewnym momencie wszystko się zmienia. Peter z plecakiem naładowanym bronią wkracza do szkoły, jest zupełnie odmieniony. Teraz to on ma władzę, prześladowany staje się prześladowcą. Spełnia się najgorszy koszmar, nie ma odwrotu. Tym razem to jego gra i to właśnie on ustala zasady.

Podchodziłam do niej dwukrotnie. Za pierwszym razem trochę mnie nudziła więc po kilkunastu stronach stwierdziłam, że sięgnę po coś innego. O ludzie! Cóż ja za błąd popełniłam to się w głowie nie mieści! Gdy złapałam za nią po raz drugi nie mogła się od niej oderwać! Czyta się ją jednym tchem i nie można uwierzyć, że takie rzeczy niestety ale mają miejsce również w rzeczywistości. Ze szczerym smutkiem muszę przyznać, że pomimo tylu tragedii spowodowanych prześladowaniem w szkole nadal niewiele jest robione w tym kierunku. Prawda przelana na papier. Ogrom emocji jakie wzbudza jest niedopisania. Czujesz złość, frustrację, współczucie, szczęście- dosłownie wszystko. Barwne opisy, interesujący bohaterowie sprawiają, że mimo pokaźnej ilości stron(688) nie tracisz zainteresowania treścią. Czytasz ją w ciągłym przejęciu od początku do końca. Na deser gdy wydaje Ci się, że już wszystko rozgryzłeś a przed Tobą nic ciekawego dostajesz zakończenie, które zawala z nóg! Niesamowicie się cieszę, że postanowiłam ją przeczytać. Do tej pory nie mogłam sobie nawet wyobrazić jak można doprowadzić człowieka do stanu, w którym wszystko staje się mu obojętne, do stanu kiedy nie widzi już innego wyjścia. Dopiero ta o to książka pozwoliła mi zrozumieć. Jest to tylko kolejny dowód na to jak wspaniałe dzieła wychodzą spod ręki Jodi Picoult.

Podsumowując "Dziewiętnaście minut" to niesamowita i pełna emocji książka. Porusza ciężki temat jakim jest przemoc wśród młodzieży szkolnej, który niestety wciąż jest wielkim problemem we współczesnym świcie. Wywołuję smutek, współczucie, a przede wszystkim daje mocno do myślenia. Nie jest to lektura, która szybko umknie z waszych głów, to z pewnością wykluczone. Polecam ją serdecznie wszystkim i szczerze żałuję, że nie figuruję na liście lektur szkolnych.

Po pierwszym spotkaniu z Jodi Picoult standardowo przyszła kolej na następne. Początkowo nie wiedziałam za co chwycić. Autorka w swojej twórczości ma tyle obiecujących pozycji, że czytelnik naprawdę ma z czego wybierać. Jednak postanowiłam się skusić na "Dziewiętnaście minut". Dlaczego? Historia i temat były tak interesujące że nie mogłam jej sobie odmówić! Zapraszam do...