XIII księga legend Drizzta. No i można powiedzieć, że tym razem faktycznie, może nie jest to już książka tak skoncentrowana na elfie, jak pierwsze księgi, ale mimo wszystko, chłopak (jak na warunki ludzkie to już dziadek) występuje tu już znacznie więcej. Autor nadal ciągnie tutaj absurdalny wątek miłosny na "serialowej" zasadzie, dobrze puentuje to krasnolud w jednej ze scen "niechże ją w końcu pocałuje ten głupi drow".

Trochę dziwaczny motyw zemsty, prowadzący do autodestrukcji, walka z ogrami i piratami, kolejny etap odradzania się "wielkiego Wulfgara", zresztą praktycznie cała akcja koncentruje się na wyprawie mającej na celu odzyskanie młota. Dodatkowym nowych motywem jest ukazywanie niezływkłej odwagi halflinga, co w zasadzie nie zostało w żaden sposób wytłumaczone, autor jedynie zwraca uwagę na jego "niestandardowe" zachowanie i rzucanie się w wir walki.

Dużo czarów, zaklęć, wieszczenia, teleportacji, lewitacji, niewidzialności itp. nieczystych sztuczek. Chociaż drow wydaje się powracać do wielkiej formy to opisy jego kunsztu nie są już tak kwieciste i pełne zachwytu jak to wcześniej bywało, no bo i przeciwników godnych zaczyna brakować. Co by nie mówić o Entrerim, który zaczynał już przynudzać w pewnym momencie swoją osobą, był przynajmniej kimś, kto dorastał do miana rywala, były to pojedynki równych sobie, gdzie o wyniku decydowały naprawdę niuanse.

Podsumowując, w porównaniu do poprzednich dwóch tomów, zdecydowanie na plus, trzyma poziom.

XIII księga legend Drizzta. No i można powiedzieć, że tym razem faktycznie, może nie jest to już książka tak skoncentrowana na elfie, jak pierwsze księgi, ale mimo wszystko, chłopak (jak na warunki ludzkie to już dziadek) występuje tu już znacznie więcej. Autor nadal ciągnie tutaj absurdalny wątek miłosny na "serialowej" zasadzie, dobrze puentuje to krasnolud w jednej ze...