Nie rozumiem opinii poniżej, że książka jest ciężka i dołująca. Funkcje literatury są różne, nie tylko rozrywkowe, to po pierwsze. Po drugie, to właśnie stanowi siłę książki- jej dosadność, dosłowność, szczera samokrytyczna analiza. Jest to pozycja autobiograficzna, nie fikcja literacka i sposób w jaki Wurtzel rozprawia się tu z samą sobą- bez ogródek, szczerze do bólu, bez oszczędzania się, jest największą zaletą tej pozycji. Tak właśnie wygląda depresja, jest się w tym samym czasie ofiarą i katem, jest się podłą samolubną jednostką, a zarazem bezbronną, rozżaloną i pokrzywdzoną. Jednocześnie jest się i nie jest winnym i dokładnie tak się to odczuwa. Krzywdzi się, doskonale zdając sobie z tego sprawę i robi się to dalej. Wurtzel obnaża to wszystko, całą ambiwalencję, miotanie się, ból który się czuje i który się zadaje. Autorka się nie wybiela, nie tłumaczy, nie stara się żeby czytelnik ją polubił i rzeczywiście na pierwszy rzut oka po prostu nie chce się jej lubić. Trzeba mieć sporo wiedzy i wiele empatii, albo przejść to samo co ona, żeby dostrzec jej własny dramat, a nie tylko destrukcję, którą rozsiewa wokół siebie. Książka jest duszna bo duszna jest choroba psychiczna. To nie miał być i nie jest "Zmierzch", gdzie się robi babki z piasku ręka w rękę z bandą nadprzyrodzonych postaci bez żadnego charakteru. To jest książka o życiu w potrzasku, więc skoro czujesz się przygnębiony i zduszony czytając ją, to znaczy, że autorka osiągnęła swój cel.

Nie rozumiem opinii poniżej, że książka jest ciężka i dołująca. Funkcje literatury są różne, nie tylko rozrywkowe, to po pierwsze. Po drugie, to właśnie stanowi siłę książki- jej dosadność, dosłowność, szczera samokrytyczna analiza. Jest to pozycja autobiograficzna, nie fikcja literacka i sposób w jaki Wurtzel rozprawia się tu z samą sobą- bez ogródek, szczerze do bólu, bez...