Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słabiutka i denerwująca książka. Autorka zapożyczyła tragiczną, aczkolwiek bardzo interesującą historię i przerobiła ją na nużące, cukierkowe czytadełko, pełne sztampowych postaci, nienaturalnych dialogów i irytujących zapychaczy. Z głównej postaci tych dramatycznych wydarzeń, zrobiła encyklopedyczną Mary Sue. Wszystko co warte uwagi w tej książce nie pochodzi od autorki. To moje pierwsze i na pewno ostatnie spotkanie z twórczością pani Majcher.

Słabiutka i denerwująca książka. Autorka zapożyczyła tragiczną, aczkolwiek bardzo interesującą historię i przerobiła ją na nużące, cukierkowe czytadełko, pełne sztampowych postaci, nienaturalnych dialogów i irytujących zapychaczy. Z głównej postaci tych dramatycznych wydarzeń, zrobiła encyklopedyczną Mary Sue. Wszystko co warte uwagi w tej książce nie pochodzi od autorki....

Pierwszą część czytałam z dużą przyjemnością, drugą z rosnącym niesmakiem. Poprzednia publikacja zawierała wiele konkretnych , interesujących informacji, ta natomiast, posłużyła głównie autopromocji i jako platforma dla agendy przeciwko każdemu, kto śmiał się negatywnie wypowiedzieć na temat autora. Nowych faktów książka praktycznie nie zawiera. Całe rozdziały są wręcz kopiowane z poprzedniego tytułu, a reszta stron zapchana spirytystycznym bełkotem i prywatnymi żalami. Mam poczucie, że główną postacią zamiast Iwony, stał się nagle Janusz Szostak, który nie szczędzi pochwał samemu sobie i żali się na wszystkich uzurpatorów próbujących się podpisać pod jego zasługami. Na szczyty braku profesjonalizmu, autor wspina się przytaczając szereg negatywnych komentarzy na temat matki Iwony, pochodzących z mediów społecznościowych, które mają wesprzeć jego narrację w konflikcie z nią. Nie wiem czy wkładanie tych pejoratywnych opinii, będących ewidentnie odbiciem jego własnych przemyśleń, w usta anonimowych ludzi, ma nas przekonać o obiektywnym charakterze jego racji, czy to sposób na obronę przed ewentualną reakcją opinii publicznej, której mógłby się nie spodobać atak na matkę ofiary. Bo przecież to nie jego zdanie tylko ciżby. Książka nie zawiera żadnych nowych informacji o sprawie, jest nieprofesjonalna i narcystyczna. Odsyłam do pierwszej części, a tę radzę sobie darować.

Pierwszą część czytałam z dużą przyjemnością, drugą z rosnącym niesmakiem. Poprzednia publikacja zawierała wiele konkretnych , interesujących informacji, ta natomiast, posłużyła głównie autopromocji i jako platforma dla agendy przeciwko każdemu, kto śmiał się negatywnie wypowiedzieć na temat autora. Nowych faktów książka praktycznie nie zawiera. Całe rozdziały są wręcz...

Niby szybko poszło, niby intrygowało, a jednak nie do końca usatysfakcjonowało. Fabularnie- nieźle, językowo - bardzo dobrze, więc w czym tkwi problem? Chyba poszło zbyt szybko. Akcja rwie do przodu, co pozwala uniknąć dłużyzn, ale dzieje się to kosztem spłycenia świata, historii i postaci. Opisy przemyśleń i stanów emocjonalnych są na tyle powierzchowne i okrojone, że ciężko zatracić się w lekturze i poczuć więź z bohaterami. Śledzimy tak na prawdę poczynania tylko trzech (w porywach czterech) osób, umiejscowionych w bardzo słabo zarysowanym środowisku, co w połączeniu z faktem, że ciężko coś do nich poczuć, wywołało u mnie wrażenie zamknięcia w ciasnym pomieszczeniu z grupą nieznajomych. Zdaję sobie sprawę z tego, że dla dobra intrygi, spora część motywów kierujących protagonistami musiała zostać ukryta. Może należało zatem zrezygnować z podwójnej perspektywy i przeskakiwania co kilka stron między narratorami?
"Księga kłamstw" nie jest złą książką, a autorce nie brakuje wyobraźni ani warsztatu. Z chęcią sięgnę jeszcze po twórczość Teri Terry (brawo dla fantazji rodziców przy nadawaniu imienia...), ponieważ dostrzegam jej niezaprzeczalny talent i wierzę, że jest w stanie stworzyć głębszy, bardziej dopracowany wszechświat i postacie, które mocniej na mnie wpłyną.
Czy polecam zatem "Księgę kłamstw"? Tak- jeżeli szukacie szybkiej, lekkiej lektury z odrobiną tajemnicy. Nie- jeżeli pragniecie zatonąć w innej rzeczywistości i zakochać się w jej mieszkańcach.

Niby szybko poszło, niby intrygowało, a jednak nie do końca usatysfakcjonowało. Fabularnie- nieźle, językowo - bardzo dobrze, więc w czym tkwi problem? Chyba poszło zbyt szybko. Akcja rwie do przodu, co pozwala uniknąć dłużyzn, ale dzieje się to kosztem spłycenia świata, historii i postaci. Opisy przemyśleń i stanów emocjonalnych są na tyle powierzchowne i okrojone, że...