Po opiniach, jakie wyczytałam o tej książce podchodziłam do jej lektury z niemalże nabożną czcią jako do Wielkiego Dzieła Science-Fiction i sztandarowej pozycji literatury postapokaliptycznej. Wiedziałam, że nie należy spodziewać się szaleńczej akcji, bo akcja dzieje się głównie wśród mnichów, niemniej i tak jestem rozczarowana.

Przede wszystkim nie mogę się nadziwić naiwności autora, który opisuje świat, w którym zaginęła znajomość języka angielskiego, ale za to znakomicie przetrwała łacina, którą chyba jednak mniej osób władało niż angielskim. Zaginęła wiedza o świecie sprzed Opadu, ale słowa związane z klasztornym życiem i religią katolicką - refektarz, przeor, pryma - przetrwały świetnie. Cała liturgia, zwyczaje - wszystko jak we wzorowym klasztorze średniowiecza. Mam rozumieć, że Opad przeżyli głównie mnisi..? W ogóle o ile zwrot w stronę religii był fajnym pomysłem, o tyle dziwi mnie, że ta religia nie uległa właściwie żadnym zmianom poza panteonem świętych. Ludzie pozmieniali się w mutanty, ale zwierzęta to już niekoniecznie.

Gdzieś mniej więcej od połowy próbowałam przestać patrzeć na to jako na powieść postapokaliptyczną a zacząć bardziej jak na historyczną, ale niestety - brak jej z kolei uroku i klimatu takich książek jak "Imię róży" Eco czy seria o bracie Cadfaelu Peters.

Ogólnie to nie jest zła książka, ale jak na współczesny standard literatury postapokaliptycznej wyznaczony przez "Drogę" McCarthy'ego, to szczególnie dobra też nie jest.

Po opiniach, jakie wyczytałam o tej książce podchodziłam do jej lektury z niemalże nabożną czcią jako do Wielkiego Dzieła Science-Fiction i sztandarowej pozycji literatury postapokaliptycznej. Wiedziałam, że nie należy spodziewać się szaleńczej akcji, bo akcja dzieje się głównie wśród mnichów, niemniej i tak jestem rozczarowana.

Przede wszystkim nie mogę się nadziwić...