Kłamstwo ma krótkie nogi – chyba każdy zna to przysłowie. Pewnie zdarzało się nam powiedzieć komuś coś niezgodnego z prawdą, a potem czerwienić się jak piwonia, gdy ta osoba odkryła kłamstwo. I jeden raz pewnie nam wystarczył, by po raz drugi nie stosować tej metody.

Aniela Kowalik poznaje w swoim rodzinnym mieście, Łebie, Pawła, który przyjechał tu na wakacje. Dziewczyna od razu się w nim zadurza, jednak nie może nacieszyć się nim zbyt długo, bo chłopak musi już wracać do Poznania. Nastolatka nie może przestać myśleć o Pawełku, więc decyduje się przeprowadzić do stolicy Wielkopolski i zamieszkać z rodziną i zacząć naukę w liceum na profilu poligraficznym.

Już po raz drugi pani Musierowicz ujęła mnie swoim lekkim i swobodnym piórem, dzięki któremu lektura była bardzo przyjemna. Zabawne epizody, których dostarczały bliźnięta Romcia i Tomcio, wzbogacały humorystycznie całą akcję oraz były świetną odskocznią od wszędobylskich kłopotów miłosnych Anieli. Nie to żebym coś do niej miała, ale czasami te jej rozterki były denerwujące.

Sam charakter głównej bohaterki był jednak dosyć ciekawy, bo dziewczyna łatwo wybuchała, była inteligentna i świetnie umiała grać; słowem – dobra z niej aktorka. I to chyba właśnie ten fakt sprawił, że aż tak łatwo przychodziło jej okłamanie innych. Z pozostałych bohaterów najbardziej spodobali mi się Romcia i Tomcio, mieli niebywałe umiejętności wpadania w tarapaty oraz Mamert i Tosia, rodzice bliźniąt. Nie polubiłam jednak Roberta, bo skakał za tą Anielą jak piesek, a Pawełek – jakoś nie mam o nim zdania, ale pod koniec książki trochę mi było go żal. W tej części nie zabrakło też postaci z Szóstej klepki, mam na myśli Hajduka, Cesię, Dankę i Dmuchawca, szkoda tylko, że mieli tylko niewielki udział w całej historii.

Większość akcji oparta jest na kolejnych kłamstwach Anieli. Są one dosyć zabawne (nie każdy przecież potrafiłby przedstawić się fałszywym nazwiskiem i imieniem takim jak Franciszka Wyrobek), jednak i tak trudno było mi uwierzyć jak można być tak zachłannym i jednocześnie głupim, żeby okłamać aż tylu ludzi, w dodatku tak życzliwych w stosunku do Kowalikówny. Na szczęście na koniec dziewczyna dostaje nauczkę i zauważa, że źle postępowała. Dzięki temu książka przybiera na wartości, bo zawiera przydatną naukę, którą bardzo łatwo można zinterpretować.

„Instynkt samozachowawczy budzi się w człowieku dość późno. Obawiam się, że w tobie śpi jeszcze suseł.”

„Kłamczucha” to świetna i lekka lektura na wakacje i chyba nawet w każdym okresie. Pozwala się przenieść na chwilę do PRL-u i razem z nimi przeżywać rozterki wieku młodzieńczego. Moim skromnym zdaniem była trochę gorsza od pierwszej części Jeżycjady, ale i tak nie zmienia to faktu, że na prawdę warto ją przeczytać. Polecam!

http://uroczakraina.blogspot.com/2013/07/kamczucha.html

Kłamstwo ma krótkie nogi – chyba każdy zna to przysłowie. Pewnie zdarzało się nam powiedzieć komuś coś niezgodnego z prawdą, a potem czerwienić się jak piwonia, gdy ta osoba odkryła kłamstwo. I jeden raz pewnie nam wystarczył, by po raz drugi nie stosować tej metody.

Aniela Kowalik poznaje w swoim rodzinnym mieście, Łebie, Pawła, który przyjechał tu na wakacje. Dziewczyna...