To kolejny tom opowiadający o ostatecznej walce Ludzi Lodu z Tengelem Złym. Tym razem skupimy się głównie na potomkach upadłego anioła Lucyfera. Marco czuwa nad swoimi krewnymi, ale chociaż teoretycznie jest niezniszczalny odczuwa ciężar swojego zadania. Poznajemy też fakty z jego przeszłości. Nataniel i jego towarzysze są coraz bliżej doliny Ludzi Lodu. Natomiast Christa ponownie spotyka swojego ukochanego Linde – Lou.

Dzięki retrospekcjom możemy dowiedzieć się jak naprawdę wyglądało życie Marco, który jako zwykły człowiek był dla mnie przesłodzony i zbyt idealny, ale polubiłam go jako stróża Ludzi Lodu, silnego i dumnego. Natomiast tutaj pokazuje swoje trochę inne oblicze, jako osoby niedopasowanej do żadnego ze światów – ze swoimi ludzkimi uczuciami nie do końca pasuje do czarnych aniołów, a jego nieśmiertelność sprawia, że nie może zagrzać miejsca wśród śmiertelnych krewnych. Przyjemnie było spotkać też jego matką Sagę. Akcja w tym tomie jest naprawdę wartka i ciekawa, zwłaszcza, że Ludzie Lodu próbują odkryć kolejne tajemnice Tengela Złego i jego popleczników. Znowu mamy też magię i mistycyzm. Nie podobała mi się jedynie rozmowa Sagi i Marco na temat powstania religii chrześcijańskich. Według mnie lepiej, żeby Sandemo pozostała w fantastycznych, baśniowych tematach, a nie wchodziła na kwestie ideologiczne, bo nie po to sięga się po jej książki.

Jest jeszcze wątek, który kompletnie mi się nie podobał, a mianowicie odnowienie związku Christy z Linde – Lou. Pisałam już, że ja tam byłam od początku za Ablem Gardem, bo bardziej przemawia do mnie miłość budowana na przyjaźni i zaufaniu niż nagłym zauroczeniu ludzi, którzy tak naprawdę nic o sobie nie wiedzieli. Byłam za Ablem, bo miałam wrażenie, że chociaż nie wyglądał on na bohatera romansu, to on jest tym, który najlepiej zna i rozumie Christę, i który wbrew pozorom kocha ją bardzo gorącą i czułą miłością. Natomiast czytając o ich małżeństwie w ,,Księciu czarnych sal” miałam wrażenie, że czytam inną historię. Abel nierozumiejący potrzeb Christy i robiący z niej rzecz do zaspokajania jego potrzeb? Zdecydowanie nie, zwłaszcza, że nawet w ostatnich tomach można było zauważyć, że ich małżeństwo jest szczęśliwe. Poza tym, miłość Christy i Linde – Lou do mnie zwyczajnie nie przemawia i po zakończeniu ,,Magicznego Księżyca” byłam przekonana, że więź, która się między nimi pojawiła jednak wynikała z czegoś innego niż zakochania. Jak dla mnie ten związek nadal jest bardzo dziwny, abstrahując od tego, czy byłby legalny w Norwegii. Do tego nie lubię samego Linde – Lou, bo uważam, że jest strasznie… ciapowaty. Nie chodzi o to, że chcę czytać o samych agresywnych samcach, ale on przypominał mi taką panienką, a w rozmowach z Christą tak bardzo podkreślana była jego niewinność i wrażliwość, że miałam wrażenie, że czytam o matce i synu. Zresztą, sama Christa myślała o nim tak, jakby był małym chłopcem. No nie. To do mnie nie przemawia.

Mimo dwóch wyraźnych wad, ten tom był bardzo ciekawy i przyjemny. Do tego zakończył się w intrygujący sposób, więc nie mogę się doczekać zakończenia historii Ludzi Lodu.

,, (…) ktoś, kogo się kocha, może być po stokroć cenniejszy od najszlachetniejszego kruszcu.”

To kolejny tom opowiadający o ostatecznej walce Ludzi Lodu z Tengelem Złym. Tym razem skupimy się głównie na potomkach upadłego anioła Lucyfera. Marco czuwa nad swoimi krewnymi, ale chociaż teoretycznie jest niezniszczalny odczuwa ciężar swojego zadania. Poznajemy też fakty z jego przeszłości. Nataniel i jego towarzysze są coraz bliżej doliny Ludzi Lodu. Natomiast Christa...