Wbrew temu, co może sugerować okładka, powieść Abe Timoji nie opowiada o gejszach szeleszczących jedwabiami i skrywających liczko za wachlarzem. Żadnego parzenia herbatki, żadnej nastrojowej gry na samisenie, nic z tych rzeczy. „Zimowa kwatera” (1936) nie ma w sobie nic romantycznego, nie ma w niej również nic z oniryzmu, tak charakterystycznego dla literatury japońskiej – to proza na wskroś realistyczna.
Najciekawszy w powieści Timoji jest wątek chrześcijański (konkretnie katolicki), wokół którego, mniej lub bardziej pośrednio, zbudowana jest fabuła. Oto bowiem narrator podnajmuje pokój u rodziny Kirishima, zubożałej wskutek nałogów pana domu. Jego małżonka, wierna przykazaniom religii, znosi upokorzenia i trudy życia z pokorą, wierząc, że jej starania i modlitwy ocalą rodzinę. Główny bohater staje się świadkiem wydarzeń, z jednej strony niechętnym ze względu na przykre sceny, z drugiej strony zaintrygowany postawą gospodyni.
Przy tym wszystkim autor nieustannie pokazuje, jak mylące mogą być ludzkie oceny i jak bardzo różnie można postrzegać te same rzeczy w zależności od okoliczności. Nawet na obrazie Matisse’a zamiast miłosnego uścisku kochanków można z czasem dopatrzyć się walki. „Zimowa kwatera” jest mało optymistyczna, wszelkie zmiany idą ku gorszemu. Chyba tylko młody narrator coś zyskuje po trudnej zimie – stopniowo odnajduje swoją drogę w życiu.

http://czytankianki.blogspot.com/2013/02/abe-timoji-zimowa-kwatera.html

Wbrew temu, co może sugerować okładka, powieść Abe Timoji nie opowiada o gejszach szeleszczących jedwabiami i skrywających liczko za wachlarzem. Żadnego parzenia herbatki, żadnej nastrojowej gry na samisenie, nic z tych rzeczy. „Zimowa kwatera” (1936) nie ma w sobie nic romantycznego, nie ma w niej również nic z oniryzmu, tak charakterystycznego dla literatury japońskiej –...