Zapisek autora z 1911 roku : „Ostatni raz wylewam na papier żale…” zdaje się zapowiadać ugruntowany już w młodym wieku stosunek pisarza do świata. Bo jest On i reszta. Reszta z reguły nie docenia, a On czerpie z tego napięcia siły do pisania. Mamy tu swoisty przegląd form istnienia twórczego: grymas niechęci, wielkopańską nonszalancję, brutalność wobec siebie – niekiedy sięgającą nihilizmu, żal do świata, że mimo wysiłków jego ręce są puste. Interesujące uwagi warsztatowe na temat wartości słowa zmieniającej się w czasie, tworzenia innego „przyszłego” rozumienia postaci literackiej i świadomości autora, który pozostawia na to miejsce. Jedyny ślad, jako okupacja pozostawia na kartach dziennika to opis koniecznych przemieszczeń i związanych z tym niedogodności. Podobnie autor traktuje inne wydarzenia historyczne, nie mówiąc już o rodzinnej tragedii. Do tego świata, zdaje się, nigdy nie dochodzi słońce, kotary ściśle przylegają do okiennic, a gospodarz świadomie ignoruje fakt, że nastał dzień. Takie są te zapiski, w których następuje świadoma koncentracja materiału na sprawach spotkań towarzyskich, wymiany korespondencji, krytyki sztuki, wrażeń z licznych podróży i przywołania wspomnień. I ta niespodzianka, która spada na znużonego 60 – letniego pisarza, w ten czas, kiedy uważa, że jego samego czeka już tylko powolne i bolesne pogrążanie się w beznadziei starości. Pierwszy obrachunek intelektualny z 27 – letnim Jerzym Błeszyńskim, że chory, że mało zarabia, że chodzi w tym wszystkim być może tylko o dorobienie, że starszy pan pozostanie nieuchronnie rozczarowany. Czy ma jednak sobie odmówić przyjemności – niewielkiej zresztą – posiadania pięknego przyjaciela? W diariuszu zachwyca przede wszystkim kultura słowa, rytm; pisarz odrzuca w wielu przypadkach konwenanse literackie i język „dyplomacji”.
Dzienniki z lat 1911 – 1955 okazują się być – wbrew przewidywaniom autora - wstępem do dalszego twórczego życia.

Zapisek autora z 1911 roku : „Ostatni raz wylewam na papier żale…” zdaje się zapowiadać ugruntowany już w młodym wieku stosunek pisarza do świata. Bo jest On i reszta. Reszta z reguły nie docenia, a On czerpie z tego napięcia siły do pisania. Mamy tu swoisty przegląd form istnienia twórczego: grymas niechęci, wielkopańską nonszalancję, brutalność wobec siebie – niekiedy...