Z książkami Lici Troisi mam dosyć dziwną relację. Parę już ich przeczytałam, nawet posiadałam łamane na posiadam, uważam, że są przyjemne, że czyta się je dosyć szybko, sprawnie, podlegają pod typową fantastykę i mogą się podobać, a jednak... są mocno przeciętne. Nie są złe, ale brakuje im jakiegoś czaru, czegoś charakterystycznego, co wybiłoby je na tle pozostałych powieści z gatunku fantasy. Niestety, na tym mnie mocno zawodzą i sprawiają, że odsyłam je do lektur, które można przeczytać, ale nie wnoszą nic do mojego życia, nie trafiają do serca i nie pozostają zbyt długo w pamięci. Owszem, pamiętam je, wiem, co się w nich działo, ale nie rozważam nad nimi zbyt długo i ostatecznie nie są jednymi z tych, które serdecznie bym wszystkim polecała.
Jeżeli ktoś lubi mało skomplikowaną fantastykę, z lekką, choć nie dziecinną, historią, to proszę bardzo, myślę, że można polubić twórczość tej autorki, lecz jeśli szuka się czegoś, co będzie cholernie dobre, wywoła szybsze bicie serca, emocje, co będzie posiadało niesztampowych bohaterów, którzy pozostaną na dłużej w naszej pamięci... to to nie jest to.
Tym bardziej, że główna bohaterka jest niezmiernie irytująca, niestała, dziwna, kierująca się niezrozumiałymi przesłankami i uczuciami. Z jednej strony gra wielką wojowniczkę, której życiem jest walka, z drugiej jest rozhisteryzowaną dziewczynką zakochaną tylko i wyłącznie w pięknym wyglądzie i nic więcej. Chce walczyć za coś, a jednak nie walczy za nic. Była naprawdę ciężka do zniesienia. Nie byłam w stanie jej polubić, a reszcie bohaterów, w tym Sennarowi, który jako jedyny miał zadatki na ciekawego bohatera, nie poświęcono wystarczającej uwagi, by poczuć do nich coś więcej, jakąkolwiek sympatię.
Tak jak wspomniałam wcześniej, książka napisana jest prostym językiem, który szybko się czyta, lecz nie jest on zbyt barwny, nie mamy tu pięknych, obrazowych opisów, nic nie trzyma nas w napięciu i nie mrozi krwi w żyłach. Opisy walk, które jak na tę historię, w której tocząca się wojna jest jednym z głównych tematów, powinny trzymać poziom, są bardzo słabe, właściwie żadne. Autorka mnóstwo czasu poświęciła, by opiewać poziom szermierski i zdolności Nihal, lecz kończyły się one tylko na słowach, w praktyce przedstawiały jedynie parę bezmyślnych (lecz jakże skutecznych i zabójczych!) machnięć mieczem.
Jeżeli postanowicie sięgnąć po tę lub którąś z innych książek Lici Troisi myślę, że bardzo nie pożałujecie, ale czy będziecie zachwyceni..? To już zależy tylko od was.

Z książkami Lici Troisi mam dosyć dziwną relację. Parę już ich przeczytałam, nawet posiadałam łamane na posiadam, uważam, że są przyjemne, że czyta się je dosyć szybko, sprawnie, podlegają pod typową fantastykę i mogą się podobać, a jednak... są mocno przeciętne. Nie są złe, ale brakuje im jakiegoś czaru, czegoś charakterystycznego, co wybiłoby je na tle pozostałych...