Nie jestem zachwycony "poziomem" prozy Głowackiego. Miałem nadzieje, że zmieni to ta książka. Jakie było moje rozczarowanie, gdy po pierwszych kilkunastu stronach zaczęła mnie nużyć przydługa dygresja. Nie umiem zaklasyfikować tej powieści. Dla mnie ona ukazuje, to gdzie autor bywał, z kim pił i kogo "znał". Wyszła zaś z tego groteskowa humoreska o tym, jakim to:
"Głowacki wielkim pisarzem Jest". Z naciskiem na jest ponieważ niczego innego nie potrafi jak bycie sam ze sobą. Swoim wybujałbym ego, paranoicznym lękiem przed niedocenieniem i słabą wolą, by być mężczyzną z krwi i kości. Jednostką alfa, a nie tylko "betką".

Ta książka to męczące studium kim Głowacki się nie stał. Nie jest ani celebrytą ani tym bardziej podziwianym pisarzem. Nie jest kimś, kto zyskał by szacunek we własnych oczach. Ta książka ujawnia głęboką skrywane zakompleksienie syndromu maminsynka, który nie potrafi bądź nie chce oderwać się od maminej spódnicy. Uświadamia sobie, że dopiero śmierć jego matki daje mu poczucie oderwania i "poszukiwania" kogoś dla kogo mógłby żyć. Niestety autor sam dla siebie nie potrafi znaleźć miejsca. To smutna książka o nieszczęśliwym człowieku, który na domiar złego unieszczęśliwia swoich bliskich. Nie wyobrażam sobie jak mógłbym wychować syna Aleksa, skoro sam potrzebowałbym dorosnąć wpierw wracając do okresu dzieciństwa.

Nie jestem zachwycony "poziomem" prozy Głowackiego. Miałem nadzieje, że zmieni to ta książka. Jakie było moje rozczarowanie, gdy po pierwszych kilkunastu stronach zaczęła mnie nużyć przydługa dygresja. Nie umiem zaklasyfikować tej powieści. Dla mnie ona ukazuje, to gdzie autor bywał, z kim pił i kogo "znał". Wyszła zaś z tego groteskowa humoreska o tym, jakim to:...