Książka , o której usłyszałam kilka lat temu w Teleexpressie, w krótkim wywiadzie z autorem. Od tamtej pory siedziała sobie w mojej głowie, wiedziałam , że kiedyś ja kupię. I oto jest już przeczytana w moim skromnym zbiorze.
Sange sabur , czyli kamień cierpliwości najpierw skojarzył mi się z tą afgańską kobietą, która nie ma tam nic do gadania, jest bita, gwałcona, ignorowana, mąż nie liczy się z nią, dla niego to rzecz na własność, ona to wytrzymuje, nie ma w zasadzie wyboru, bo nie może decydować o swoim życiu. Poniekąd to ona właściwie była jego sange sabur, a wybuchła opowiadając o swoich uczuciach, cierpieniach, trudach życia z nim, upokorzeniach których doświadczała, kiedy facet poważnie zachorował, nie ruszał się, leżał w łóżku i musiał "znosić" wyjawiane przez nią sekrety na temat pożycia z nim. Stał sie wówczas jej sange sabur. Dowiedział się między innymi , że kto inny jest ojcem biologicznym jego dwóch córek, gdyż to właśnie on był bezpłodny, wtedy w końcu wstaje, wybucha i zabija kobietę.
Afgańska legenda o sange sabur, moim zdaniem ma dać do myślenia i uświadomić , że drugi człowiek to nie kamień właśnie, ma uczucia, zapamiętuje, doznaje ran nie tylko na ciele, a kiedy przekroczy się pewne granice już tylko śmierć staje się drogą do uwolnienia od cierpień.

Książka , o której usłyszałam kilka lat temu w Teleexpressie, w krótkim wywiadzie z autorem. Od tamtej pory siedziała sobie w mojej głowie, wiedziałam , że kiedyś ja kupię. I oto jest już przeczytana w moim skromnym zbiorze.
Sange sabur , czyli kamień cierpliwości najpierw skojarzył mi się z tą afgańską kobietą, która nie ma tam nic do gadania, jest bita, gwałcona,...