Można uznać za ogromne szczęście, że przyszło nam żyć w okresie kiedy dobiega końca jedno a zaczyna się drugie tysiąclecie. Jest to taki szczególny czas. Kiedyś wywoływał on ogromną ekscytację i niepokoje. Przełom pierwszego tysiąclecia po Chrystusie związany był z mocno zakorzenioną w ówczesnym średniowiecznym społeczeństwie świadomością millenarną odnoszącą się do chrześcijańskiej koncepcji końca czasów i przyjścia Chrystusa. Oczekiwanie na Jego objawienie wynikało z określonej wiedzy, błędnych interpretacji tekstów biblijnych ale i mentalności ludzi tamtych czasów przesiąkniętej sprawami ducha pochłaniającymi im czas, bo stanowiły sedno ich codziennego życia. Mimo, że ludzka natura tak dziś, jak i wtedy, skażona grzechem pierworodnym, jest słaba i grzeszna to jednak to, co różnicuje nasze pokolenie przełomu od tamtego, to to, że my dziś tkwimy bardzo mocno w postoświeceniowym racjonalizmie, który na tyle mocno zdominował nasze sprawy, że nie jesteśmy w stanie od niego się wyzwolić. Podczas gdy nasi przodkowie żyli w epoce silnego spirytualizmu i głębokiej wiary i dla nich były to niezwykle ważne elementy ich wizji świata. Chrześcijaństwo swoim zasięgiem sięgało do wszystkich zakatów znanego świata i choć wkraczało w nowe tysiąclecie wewnętrznie skłócone i rozbite, a za chwilę i podzielone, to mimo owych różnic i toczących się polemik życie człowieka zostało zakorzenione w wymiarze duchowym i ono determinowało wszystkie inne działania. Toczące się dysputy pełne ognia i żywiołowości sięgały do tematów teologicznych, rodząca się idea wypraw krzyżowych odnosiła się do pragnienia religijnego jakim miało być wyzwolenie ziemi świętej z rąk niewiernych, a udział w nich gwarantował zbawienie w wypadku śmierci, a przy pozostaniu przy życiu bogactwo i szczęście. Zmartwienia materialne nie istniały, w końcu życie na ziemi to jedynie krótki etap, po którym następuje życie wieczne twarzą w twarz z Bogiem. Przy mniejszej wiedzy i świadomości religijnej większe było oddanie i zaangażowanie w sferę ducha, to ona wyznaczała i określała całe życie. Dziś na odwrót, poza aktywnymi ruchami parareligijnymi typu New Age Kościół i wspólnoty osób wierzących wchodzą w nowe tysiąclecie z mniejszą energią i entuzjazmem, zsekularyzowany i zeświecczony świat odsuwa sferę religii na bok podważając jej sensowność i nierzadko szydząc z osób wierzących. Wszyscy rozmówcy, niezależnie od tego jaką przestrzeń zawodową realizują dostrzegają, że nadchodzące tysiąclecie niesie ze sobą szereg wyzwań i zagrożeń a otwartość człowieka na doświadczenie wiary, jeśli nawet się nie zmniejszyło, to jest na pewno inne, bardzo wymagające i ostrożne. Szukamy nie nauczycieli ale świadków i tylko tacy są w stanie pociągnąć nas do Kościoła. O niełatwych dylematach i wielu problemach na drodze do wiary na przełomie opowiadają znane postaci życia politycznego, społecznego, kulturalnego i kościelnego. Niebanalne pytania i szczere odpowiedzi. Ciekawa lektura.

Można uznać za ogromne szczęście, że przyszło nam żyć w okresie kiedy dobiega końca jedno a zaczyna się drugie tysiąclecie. Jest to taki szczególny czas. Kiedyś wywoływał on ogromną ekscytację i niepokoje. Przełom pierwszego tysiąclecia po Chrystusie związany był z mocno zakorzenioną w ówczesnym średniowiecznym społeczeństwie świadomością millenarną odnoszącą się do...