Niestety, nie mam wszystkich tomów, czego bardzo żałuję i staram się nadrabiać. Powoli, ale jednak. Dlatego... Pern odwiedzamy z drugim tomem (tak, odezwą się głosy, że nie drugi, ale... szósty chyba), zgodnie z tym, jak wydawała tomy "Książnica". A co mnie skusiło? Pewien zaprzyjaźniony ze mną blog i przepis na absolutnie i najbardziej niemożliwie cudownie kipiące ciastka na świecie. I to mówię absolutnie uczciwie i szczerze, że gdyby nie przepis na te ciastka - i automatycznie nawiązanie do Pernu... Pewnie długo by cykl czekał, aż go odkurzę na półce. Wstyd! WSTYD! A co śmieszniejsze... właśnie sięgam właśnie po "Smoczego śpiewaka", z którego właśnie pochodzi bodaj najsłynniejszy opis "Kipiaczków" ;)

Ale dziś mowa o "W pogoni za smokiem" Anne McCaffrey. I przyznaję, że dużo się tu dzieje - nie trzeba sięgać do pierwszego tomu, "jeźdźców smoków", by szybko się połapać, co i jak. Z okładki tekst wygląda mniej więcej tak:

"Walka z Nićmi trwa już siedem lat i staje się coraz trudniejsza. Ich Opady są coraz mniej przewidywalne, Perneńczykom nie pomagają nawet mapy sporządzone na podstawie starych kronik, prognozujące miejsce kolejnego ataku. Sytuację zaogniają konflikty wewnętrzne pomiędzy jeźdźcami smoków z przeszłości a współczesnymi. Lordowie Warowni natomiast planują niebezpieczną dla nich misję: chcą, by polecieli na Czerwoną Gwiazdę i u źródła usunęli zagrożenie..."

Czyli, ogólnie, jest całkiem ciekawie. Planeta Pern, po siedmiu Obrotach (latach), wciąż walczy z Nićmi - tajemniczą plagą zrzucaną z innej planety, obiegającej system solarny Pernu. Nici te niszczą niemal wszystko na swej drodze - niemal, bo woda, ogień i skały je zatrzymują. Dzięki pomocy Jeźdźców Smoków z przeszłości udało się choć trochę opanować plagę, ale... zagrożenie jest realne. Do tego pojawia się konflikt i spiskująca Władczyni Weyru, a na kartach powieści rozgrywa się kilka tragedii mniej lub bardziej olbrzymich. Ale są i dobre, wesołe wydarzenia, stanowiące przyjemną równowagę między łzami a śmiechem. Postacie nakreślone są wyraźnie, charaktery oddane są nader przyjemnie i jasno - od razu możemy się zorientować o zależnościach, sympatiach lub nie. Nie ma tu jednak czegoś oczywistego, że dana postać jest taka lub taka: wiele z opisanych na kartach powieści bohaterów ma "szare" zachowanie, nie jest ani za dobre, ani za złe. Czasem ich zachowanie jest wręcz naganne... jak choćby ów finałowy lot na Czerwoną Gwiazdę. A czasem, po prostu, wzbudza rozbawienie - jak choćby Robinton, Mistrz Harfiarzy... Ale tu trzeba samemu poznać wszelkie blaski i cienie Pernu.

A skoro o samym Pernie mowa... niesamowicie podoba mi się świat wykreowany przez autorkę. Planeta podzielona jest na dwa kontynenty - Północy i Południowy. Północy jest zamieszkany gęściej, więcej jest Weyrów (miejsc, gdzie żyją smoki i gdzie szkoli się ich jeźdźców) i Warowni (czyli miejsc, gdzie władają Lordowie zwykłym ludem). Są Cechy, gdzie szkoli się zwykłe rzemiosło. Wiemy, że istnieją Starożytni - pierwotni kolonizatorzy planety, którzy zostawili po sobie niejako "w spadku", Weyry, z tajemniczymi i nie odkrytymi korytarzami, mieszczącymi w sobie sporo z ich wiedzy, oraz same smoki. A także tajemnicze artefakty, których przeznaczenia nie można już poznać. Pozostawili też swoją wiedzę, która przepisywana była na skórach, ale... z czasem przepadła. Bohaterowie, choć wiedzą wiele, mają świadomość, że Starożytni przybyli na Pern i skolonizowali ją... przypominają nieco naszą cywilizację. Ale dość... okrojoną. Świadomość, że ktoś był przed nimi, zostaje okrojona przez niemożliwość poznania tajemnic, co nimi kierowało w tworzeniu tego wszystkiego... No i same Smoki. Zielone, Niebieskie, Brunatne, Spiżowe i Złote - oraz jeden, wyjątkowy, Ruth, biały smok - to one nadają chyba największego kolorytu opowieści.

One ją ożywiają, one, tajemnicze bestie potrafiące wejść pomiędzy - dziwną pustkę próżni, która pozwala im przemieszczać się w kilka sekund między dwoma punktami na planecie, sprawiają, że wielokrotnie uśmiechnęła się do własnej wyobraźni. Potężne bestie, kojarzące mi się z jaszczurkami, obdarzonymi skrzydłami, ale powiększonymi wielokrotnie. Żujące smoczy kamień, plujące ogniem, latające, niszczące Nici i potrafiące łączyć się za pomocą empatii z ludźmi... tak, one stanowią niewątpliwie największą zaletę całej serii.

Zaletą powieści też jest spokojnie tocząca się narracja. Nie ma wartkości, nie ma szybkości, jest raczej jednolite, spokojne tempo, pozwalające nieśpiesznie delektować się tą pozycją. Z łatwością można odłożyć ją po dwóch stronach na cały dzień, by potem powrócić i pochłonąć pięćdziesiąt stron. Tak.

Zdecydowanie, jest to godna uwagi seria.

Opinia pojawia się również tu: http://kaginbox.blox.pl/2016/06/W-pogoni-za-smokiem.html

Niestety, nie mam wszystkich tomów, czego bardzo żałuję i staram się nadrabiać. Powoli, ale jednak. Dlatego... Pern odwiedzamy z drugim tomem (tak, odezwą się głosy, że nie drugi, ale... szósty chyba), zgodnie z tym, jak wydawała tomy "Książnica". A co mnie skusiło? Pewien zaprzyjaźniony ze mną blog i przepis na absolutnie i najbardziej niemożliwie cudownie kipiące ciastka...