Wbrew niektórym opiniom,że książka jest nieciekawa,przewidywalna,a styl autora pozostawia wiele do życzenia,ja powiem,że to jedna z niewielu lektur,których przeczytania nie żałuję,wprost przeciwnie.Co prawda rzeczywiście koniec mógłby zostać nieco inaczej ujęty,mimo ujawnienia całej prawdy,pozostaje jakiś dziwny niedosyt <przynajmniej w moim przypadku>,ale jestem w stanie wybaczyć to autorowi.
Nie wiem,czy ktokolwiek podziela moje zdanie,ale chyba jedyną osobą,którą naprawdę polubiłam był Eryk.Jego szczerość,on chyba jeden był prawdziwy,nie maskował się.Pewnie nietrudno się domyślić,że jego historia wywarła na mnie duży wpływ i uswiadomiła to,co niby jest powszechnie wiadome,ale o czym często zapominamy,a mianowicie,że nie można grać na uczuciach innych,że nie można kosztem przyjaciela budować swojego szczęścia,swojej miłości.Nie można poświęcać równorzędnej wartości drugiej,a jeśli nawet,nie w taki sposób.Zamieniam się chyba w krytyka,ale akurat ten wątek nabardziej utkwił mi w pamięci..
Bardzo zadziwił mnie fakt,jak autor <wówczas 21 letni Richard> potrafił wczuć się w rolę staruszka i z taką pewnością stworzył jego obraz i obraz swojego <możnaby powiedzieć> rówieśnika. Ujął to po mistrzowsku.
Na końcu mojej dość nieskładnej i chaotycznej opinii chcę dodać,że według mnie warto przeczytać "Podwójne gry" Richarda Masona,nawet nie dla samego rozwiązania "zagadki",której można się wcześniej domyślić,ale po to,żeby przeżyć niesamowitą historię chłopaka,entuzjastycznego,naiwnego chłopaka,którego z perspektywy czasu ocenia ten sam,a może zupelnie zmieniony i niepodobny człowiek..

Wbrew niektórym opiniom,że książka jest nieciekawa,przewidywalna,a styl autora pozostawia wiele do życzenia,ja powiem,że to jedna z niewielu lektur,których przeczytania nie żałuję,wprost przeciwnie.Co prawda rzeczywiście koniec mógłby zostać nieco inaczej ujęty,mimo ujawnienia całej prawdy,pozostaje jakiś dziwny niedosyt <przynajmniej w moim przypadku>,ale jestem w stanie...