W swej kolejnej powieści Agatha Christie zastosowała mieszankę paru sprawdzonych schematów. Znów po raz kolejny jedyną osobą potrafiącą rozwiązać zagadkę jest Herkules Poirot. Te pomieszanie najczęściej używanych schematów przez autorkę, okazało się dosyć interesującym pomysłem. W przypadku samego zakończenia jest ono zaskakujące, ale brakuje mu tego typowego dla książek Christie niedowierzania. Ogólnie rzecz biorąc „Zło czai się wszędzie” jest ani wybitną, ani mierną pozycją w bibliografii autorki. Po prostu jest to normalna, spokojna opowieść.

Na wyspie przemytników wybudowany jest hotel, który stanowi miejsce wypoczynku dla przedstawicieli różnych klas. Goście hotelowi sami w sobie stanowią nie lada grupę. Każdy z nich ma do ukrycia pewną historię. Niespodziewanie dochodzi do morderstwa kobiety, która w mniemaniu innych gości sama sobie ściągnęła ten los. Śledztwo wydaje się proste, lecz wraz z odkrywaniem kolejnych faktów okazuje się, że może być nie wyjaśnione. Jednakże wśród gości hotelowych jest sam Herkules Poirot, który jako jedyny jest w stanie zmierzyć się z tą zagadką.

Odnośnie samej fabuły. W przypadku „Zło czai się wszędzie” Agatha Christie połączyła dwa swoje popularne schematy. Pierwszym z nich jest oczywiście izolacja grupy osób wśród których znajduje się morderca. Można dodać, że jest to jeden z najczęściej stosowanych schematów. Oczywiście wiadomym jest, że na jego podstawie można dowolnie pokierować fabułą. Tak samo jest w tej powieści, gdzie morderca znajduje się wśród gości hotelowych. Drugim schematem, bardziej dotyczącym motywów niż samej fabuły jest miłość, a dokładniej trójkąty miłosne. Agatha Christie stworzyła „oddzielną” grupę powieści, w których oczywiście dochodzi do morderstwa, ale motywem przewodnim jest miłość, najczęściej niespełniona. Jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że królowa kryminałów wcześniej pisała romanse, wówczas wydaje się użycie takich motywów w książkach rzeczą oczywistą. Pośrednio możemy mówić również o trzecim schemacie, który dotyczy miejsca akcji. „Zło czai się wszędzie” można zaliczyć do powieści „wyspowych”, gdzie sama nazwa wskazuje miejsce akcji. Tak samo można wyróżnić powieści „pociągowe”, „apartamentowe” itd.

Na samym początku szybciutko poznajemy wszystkie postacie dramatu. Niestety tym razem można zauważyć minus, który obniża wartość czytelniczą. Początkowo czytelnik może mieć wrażenie chaosu odnośnie samych postaci. Biorąc pod uwagę fakt, że tym razem mamy do czynienia z podwójnym trójkątem miłosnym, pogłębia to tylko uczucie zagubienia. Po prostu czytelnik nie orientuje się kto jest kim, kto kogo kocha itd. Zazwyczaj autorka w takich sytuacjach tak kieruje fabułą, aby wszelkie wątki dotyczące postaci stały się klarowniejsze. Oczywiście tak samo jest w przypadku „Zło czai się wszędzie”, lecz tym razem jak na standardy Agathy Christie te klarowniejsze wyjaśnienie następuje dosyć późno. Moim zdaniem rzutuje to na pozostałą cześć książki. Pewien element zagubienia pozostaje.

Późniejsze wydarzenia są prowadzone w charakterystyczny dla autorki sposób. Badane są kolejne wątki, każdy wydaje się podejrzanym. Dla każdego można obalić jego alibi. Oczywiście jedyną osobą, która jest w stanie rozwiązać zagadkę jest Herkules Poirot. Jak zawsze jego tok myślenia jest tajemniczy, nawet najdrobniejszy szczegół może mieć znaczenie. Jednakże tym razem autorka nie kieruje myślenia czytelnika w stronę jednej, konkretnej osoby, by następnie zaskoczyć czytelnika prawdziwą tożsamością mordercy. Tym razem całkowicie pole popisu zostawione zostaje dla czytelnika, ponieważ aż do końca „szala” winy nie przechyla się w stronę żadnej osoby.

Odnośnie samego zakończenia. Przed samym finałem autorka próbuje zaskoczyć czytelnika dramatyczną akcją wskazującą na pewną osobę. Lecz jeśli do końca zostaje jeszcze kilka, kilkadziesiąt stron to wiadome jest, że za zbrodnie odpowiedzialny jest ktoś inny. Prawdziwe rozwiązanie jest zaskakujące, ale, no właśnie ale. Nie wywołuje ono maksymalnego zaskoczenia. Zabrakło czegoś bardzie tym razem spektakularnego. Agatha Christie znów zastosowała jeden ze schematów zakończenia. Jaki tego nie zdradzę, kto przeczyta ten zrozumie. Podpowiedzieć mogę, że kluczem do całej historii jest prostota, jak wyraził się Herkules Poriot.

Podsumowując, powieść dobra ale nie wybitna. Taka na popołudniową rozrywkę. Zastosowane są stare dobre schematy. Minusem jest zbyt długo utrzymująca się dezorientacja odnośnie tego kto jest kim w powieści. Zakończenie dobre, ale nie spektakularne. Parafrazując słowa Herkulesa Poirot „zło czai się wszędzie, ale również w każdym z nas”.

W swej kolejnej powieści Agatha Christie zastosowała mieszankę paru sprawdzonych schematów. Znów po raz kolejny jedyną osobą potrafiącą rozwiązać zagadkę jest Herkules Poirot. Te pomieszanie najczęściej używanych schematów przez autorkę, okazało się dosyć interesującym pomysłem. W przypadku samego zakończenia jest ono zaskakujące, ale brakuje mu tego typowego dla książek...