Świetna książka – bardzo mi się podobała, pomijając durnowate, freudowskie wywody o kani muskającej usta dziecka (zakrawające na grafomanię) – niewątpliwy popis erudycji i wiedzy fachowej, zdobywanej latami, nie bez trudu, ale za to z pasją. Piękna robota!
Biografia nie tylko obdziera Leonarda z mitu w jaki obrósł, ale też fenomenalnie kreśli obraz epoki w jakiej żył – nijak nie różniącej się od czasów obecnych (jeśli idzie o mentalność i namiętności, ludzkie zachowania, potrzeby, aspiracje). Za to wielki ukłon w stronę autora.
Szczegółowość opisów pozwala głęboko zatopić się w świat rodzącego się renesansu, co więcej – unaocznia nam, że mimo iż postrzegamy Leonarda jako mistrza od sztuk wszelakich, był głównie malarzem; inne dziedziny w prawdzie były przez niego dogłębnie eksploatowane, co więcej szło mu za to dostawać niemałe pieniądze – niemniej podstawowymi narzędziami pracy mistrza były pędzle i farby. Nicholl działa na wyobraźnię. Ma dużo do powiedzenia i to robi. Odbiór dzieła jest miejscami trudny z powodu przeładowania datami, nazwiskami i faktami, oraz nadmiernie złożonymi zdaniami, ale to niemalże nieuniknione przy tego typu publikacji (jeśli oczywiście autorowi zależy na pełnym oddaniu zagadnień i problematyki z jaką obcuje główny bohater). Owszem, miejscami można by pokusić się o zmiany redaktorskie – ale bez uszczuplania książki.

Autor ma szeroką wiedzę, na tyle szeroką że ja, szary zjadacz chleba nie jestem w stanie zweryfikować tego czym mnie raczy, jednak w książce rzucają się w oczy trzy błędy (co biorąc pod uwagę rozmiar publikacji wydaje się wynikiem niezłym, choć niewykluczone że jest ich więcej):

Primo: autor wspomina o tym ze spod pędzla Leonarda wyszedł anioł z nietypowymi, krótkimi skrzydłami, które dopiero potem wydłużyła osoba trzecia – co nie było pierwotnym konceptem malarza. Według mej wiedzy nt. przedstawiania postaci ze skrzydłami/aniołów – z okresu w którym żył autor i starożytności: wszystko jest na miejscu, a sugestia autora jest nietrafiona. Przynajmniej nie padają w tekście żadne wartościowe argumenty na rzecz tej tezy. Tematu nie zgłębiałem – może się mylę, ale oglądałem sporo rzeźb i malunków, które raczej potwierdzają mój tok rozumowania. Zresztą Leonardo dążył do doskonałości, anioł zaś z takimi krótkimi, niedokończonymi skrzydłami wyglądałby pokracznie... jakby z wyrwanymi lotkami.
Secundo: kwestia dwóch tonacji, dwóch zbliżonych obrazów, dwóch wersji tego samego motywu. Jak zauważa tłumacz, kwestia tonów wiąże się z faktem iż jeden z obrazów został odnowiony i zakonserwowany. Jeśli problem faktycznie się na tym skupia – godzi to w autorytet autora publikacji, i podważa rzetelność pracy.
Tertio: Czyj błąd, autora czy tłumacza – nie wiem. Błahy raczej, dotyczy bowiem obciętej stopy – nie kobieta, a dziecko ma palce skryte poza ramami obrazu. Tylko tyle – drobiazg. Może przez roztargnienie pomylił się autor, może kopista, kiepska redakcja nieznającego się na rzeczy redaktora, z opuchniętymi oczami po kilkunastu kawach? Nie wiem, ale to rzecz niemalże niegodna uwagi w tym spisie. Rzecz typowa – pomyłka bez złych intencji. Bez znaczenia dla odbioru tekstu.

Książka kojarzy mi się z Prywatnym życiem Mikołaja Kopernika. Na pewno warto po nią sięgnąć – wciąga. Może nie bogaty, ale pokaźny zbiór ilustracji pozwala poczuć ducha epoki i zapoznać się pobieżnie z twórczością Leonarda – ikony renesansu.

Świetna książka – bardzo mi się podobała, pomijając durnowate, freudowskie wywody o kani muskającej usta dziecka (zakrawające na grafomanię) – niewątpliwy popis erudycji i wiedzy fachowej, zdobywanej latami, nie bez trudu, ale za to z pasją. Piękna robota!
Biografia nie tylko obdziera Leonarda z mitu w jaki obrósł, ale też fenomenalnie kreśli obraz epoki w jakiej żył –...