W historii autorów biografii chyba nie było bardziej kompetentnej osoby do napisania biografii J.S. Bacha od Alberta Schweitzera. Ten autor był osobą bardzo wszechstronną: filozofem, teologiem, muzykiem, praktykiem znającym budowę instrumentów, działaczem społecznym, lekarzem... humanistą w pełnym tego słowa znaczeniu. Już nie będę dodawał, że za swoją działalność na rzecz pokoju otrzymał nagrodę Nobla. Jest to umysł wręcz genialny. I taki oto człowiek zaczyna pisać pierwsze szkic o Bachu, który rozrósł się do ponad czterystostronicowej książki w języku francuskim, a że książka ta została bardzo dobrze przyjęta przez francuską publiczność, postanowił dla bardziej wymagającej publiczności niemieckiej, bo przecież rodaków Bacha, roszerzyć wydanie i tak wyszło mu drugie tyle objętości.
Książka pisana jest bardziej przez muzyka, niż przez teoretyka muzyki, estetyka. Dlatego na pewno o wiele bardziej skorzystają z niej osoby, które zaznajomione są czy to z muzyką organową, czy grą na klawesynie, klawikordzie, skrzypcach, także skorzystają ci, którzy będą chcieli poznać tajniki interpretacyjne muzyki Bacha. To nie jest tak, że bierze się nuty i gra pasje, kantaty i inne tego dzieła autora, tak jak się grać powinno. Schweitzer ostrzega przed tym zadaniem i jednocześnie naprowadza, uczy i wychowuje, także intryguje. Wskazuje na to, że część utworów jest zdecydowanie trudniej wykonać, bowiem w czasach kantora św. Tomasza z Lipska istniały takie istrumenty, które już współcześnie nie występują. Ale można z użyciem współczesnych intrumentów zbliżyć się, i to niepomiernie w wykonaniu do wykonania Bacha, kompozytora, który był właściwie dopełnieniem swojej epoki, kimś, kto ogarnął wszystko, co do jego czasów zostało zagrane w muzyce kościelnej i z pomocą swojego geniuszu zamknął dalsze możliwości rozwoju, ale jakże pięknie i mistrzowsko.
Autor w dużej mierze opiera się na jednym z pierwszych, ale zarazem najdoskonalszych badaczy biografii i muzyki Bacha, Spiccie (Philipp Spitta), badaczu wnikliwym, na którego materiale opierają się wszyscy biografowie Bacha. Właściwie nie da się wyjść poza Spittę, można jedynie pogłębiać jego badania. Tak samo można powiedzieć o Schweitzerze, że nie da się poza niego wyjść, ale jednynie można pogłębiać jego biograficzne i muzyczno-interpretacyjne dokonanie.
Na koniec chciałbym powiedzieć, że to nie jest tak, że Bacha od razu wszyscy zauważyli i padli przed nim na kolana. Jego recepcja rozwijała się powoli i sympatyków zdobywał raczej niełatwo. Pochodził wprawdzie z licznej i tradycyjnej rodziny muzyków, ale - na co autor zwraca uwagę - za jego czasów raczej bardziej znany i ceniony był jeden z jego synów.
Bach był geniuszem nie tylko kompozytorskim, ale i grał genialnie, a także znał się na intrumentach przednie, tak dobrze, że wizytował instrumenty, nastrajał, krytykował ich wykonawców.
Do Bacha trzeba dojrzeć i do niego niemiecka - i nie tylko niemiecka - publicznośc dojrzewała powoli, ponad sto lat, by dalej na tym polu popularyzatorskim jego najwięksi miłośnicy mieli jeszcze wiele do zrobienia. Tak wiele, ale i wiele zrobił dla Bacha sam Schweitzer.

W historii autorów biografii chyba nie było bardziej kompetentnej osoby do napisania biografii J.S. Bacha od Alberta Schweitzera. Ten autor był osobą bardzo wszechstronną: filozofem, teologiem, muzykiem, praktykiem znającym budowę instrumentów, działaczem społecznym, lekarzem... humanistą w pełnym tego słowa znaczeniu. Już nie będę dodawał, że za swoją działalność na rzecz...