„Wolę siodło niż tramwaj, niebo usiane gwiazdami niż dach nad głową, trudny szlak, prowadzący w nieznane niż wyasfaltowaną szosę i głęboki spokój dzikich ostępów, niż rozgoryczenie, jakie wywołuje miasto."

Uważam siebie za członkinię niewielkiego grona osób szanujących samotność. Lubię ją i potrafię się nią cieszyć, o ile, rzecz jasna, nie trwa ona zbyt długo. Nie potrafię zrozumieć ludzi, z własnej woli decydujących się na wielomiesięczne życie w odosobnieniu. Uważam, że aby zdecydować się na taki krok, trzeba być albo szaleńcem albo głupcem. Chris McCandless głupcem nie wydawał się być. Wszyscy, którym dał się bliżej poznać, stwierdzali jednogłośnie, iż był człowiekiem bardzo inteligentnym. Czy był zatem szaleńcem? Jestem w stanie zrozumieć nienawiść to systemu, technologii i betonowych miast. Rozumiem tęsknotę za bliskością z naturą, chęć zespolenia się z matką ziemią. Nie rozumiem natomiast całkowitego odizolowania się od ludzi. Nie potrafię pojąć, że człowiek jako istota z natury społeczna jest zdolna do ucieczki od drugiego człowieka.

Chris miał, zdawałoby się, wszystko. Szanującą się rodzinę, pieniądze, ukończone studia i otwarte drzwi do kariery. Okazuje się jednak, iż żadna z tych rzeczy nie była mu do szczęścia potrzebna. Jedyne czego od zawsze pragnął to kontakt z naturą i ucieczka od materialnych problemów cywilizowanego świata. Któregoś dnia postanowił zerwać z dotychczasowym życiem. Pozbył się większości posiadanych rzeczy, oddał na cele charytatywne wszystkie pieniądze, przybrał inne nazwisko i zapakowawszy w plecak kilka kilogramów ryżu i kilkanaście książek wyruszył autostopem w podróż... Podróż której celem stały się dzikie ostępy chłodnej Alaski. "Wielka Alaskańska Odyseja", z której nigdy nie dane było mu wrócić.

"Chris wyznawał pogląd, że nie należy posiadać więcej, niż się udźwignie na plecach."

Historia McCandlessa zapiera dech. Zresztą nie tylko ona. Na kartach książki zawarte zostały również historie kilgorga innych ludzi, w tym także samego autora, którzy podobnie jak Chris odnaleźli sens istnienia w samotnym przemierzaniu trudnych szlaków, osiedlaniu się w dzikich zakątkach planety, żywieniu się wyłącznie darami natury i życiu w całkowitej zgodzie z matką ziemią. Każda z tych historii jest poruszająca. Głównym bohaterem książki jest jednak Chris McCandless. Autor poświęcił ogrom swojego czasu na poznanie i odtworzenie przebiegu wędrówki młodego trampa, na odszukanie ludzi, których zdarzyło mu się poznać i zebranie od nich informacji o tym pełnym pasji amerykańskim wędrowcze. W rezultacie otrzymaliśmy może trochę chaotyczną, ale bardzo przejmującą biografię niezwykłego człowieka, z którą na pewno warto się zaznajomić.

"Był niezauważony, szczęśliwy i bliski prawie dzikiego życia. Był sam, młody, uparty i szalony, samotny wśród rozległych połaci dzikości, powietrza i słonawej wody, obfitości muszelek, wszelkiej plątaniny i zamglonego szarego słońca."

„Wolę siodło niż tramwaj, niebo usiane gwiazdami niż dach nad głową, trudny szlak, prowadzący w nieznane niż wyasfaltowaną szosę i głęboki spokój dzikich ostępów, niż rozgoryczenie, jakie wywołuje miasto."

Uważam siebie za członkinię niewielkiego grona osób szanujących samotność. Lubię ją i potrafię się nią cieszyć, o ile, rzecz jasna, nie trwa ona zbyt długo. Nie potrafię...