Tak śmiesznie się złożyło, że dopiero teraz czytam popularnego Palahniuka (ur.1962).
W Wikipedii wyczytałem:
„….Palahniuk jest często negatywnie oceniany przez media. Określenia typu „pisarz szokujący” dotyczą przede wszystkim odbiegających od normy zachowań czy dziwacznych sytuacji opisywanych przez Palahniuka, które traktuje on raczej z humorystycznym dystansem niż potępieniem. Pojawiają się także pytania, czy takie, niemające przecież miejsca w rzeczywistości zdarzenia, są konieczne dla wymowy powieści, czy też pisarz stosuje je tylko po to, by zaszokować czytelników. Wiele osób zgadza się z opinią, że twórczość Palahniuka można by zaklasyfikować jako nihilistyczną lub skłaniającą się ku nihilizmowi. Sam Palahniuk twierdzi, że nie jest nihilistą, lecz romantykiem, bo wyraża idee w które inni nie wierzą…”
No to winien mnie się podobać. Ta książka jest z 1999 roku i ma na LC 7,32 (1025 ocen i 78 opinii). Teraz recenzenci z LC:
„Sylwia Zimowska” (7/10):
„Gorzka opowieść o istocie życia i postrzeganiu samego siebie. Piętnująca zepsucie społeczeństwa, brak tolerancji, ale robiąca to w bardzo prawdziwy, naturalny sposób. Żadnych skomplikowanych teorii filozoficznych tu nie znajdziecie, ale sama konstrukcja opowieści sprawia, że po jej skończeniu poczujecie się, jakby przejechał po Was czołg.”
„Chatte” (9/10):
„Cudownie pojebana książka.”
„Marcin Knyszyński” (8/10) - polecam całą recenzję, a tu mały cytat:
„…Człowiek Palahniuka to swój własny erzac, zbiorowe dzieło otoczenia, telewizji, wygórowanych oczekiwań innych i własnych frustracji. Bohaterowie są uwięzieni w totalitarnym państwie kultury masowej i komercji. Ich życia są również produktem, sztucznie sfabrykowanym ciągiem dni, złożonym z nieustannej walki o wpasowanie się w wyznaczone odgórnie trendy, są egzystencją-atrapą. ..”
Zmęczył mnie Palahniuk groteskowym eskapizmem, a wybawił z kłopotu, już po raz któryś, Jarosław Czechowicz na:
http://krytycznymokiem.blogspot.com/2010/03/niewidzialne-potwory-chuck-palahniuk.html
Tylko jeden wątek zacytuję:
„…Kultura masowa to główny temat krytyki tej książki. Shannon, Brandy Alexander i Alfa Romeo próbują od tej kultury bezskutecznie uciec, przemierzając Amerykę, zażywając duże ilości medykamentów wykradzionych z domów bogaczy, zmieniając tożsamości i dopasowując się do coraz to nowych warunków. Ich wędrówka jest rozpaczliwym pragnieniem odcięcia się od świata sterowanego przez media, świadectwem eskapizmu przeradzającego się w chęć autodestrukcji, dowodem zagubienia i oszołomienia światem….”
Moim zdaniem to umyślna, groteskowa prowokacja do samo zastanowienia się nad samym sobą, jako niepełnowartościowym sztucznym produktem, wytworem presji otoczenia, presji zmuszającej każdego do stworzenia swojego emploi, którego utrata jest tragedią, bo czyni go „niewidzialnym”; ergo - prowokacja w rzeczy samej przygnębiająca. Przygnębiająca, bo (s.254):
„..- A jeżeli potrafisz znaleźć jakąś drogę ucieczki od naszej kultury, to w tym też jest pułapka. Sama chęć wydostania się z pułapki wzmacnia pułapkę..”
Nie jest to literatura z najwyższej półki, jednak sarkazm i cyniczne szydzenie z rzeczywistości w jakiej żyjemy i jaką współtworzymy, niezaprzeczalnie bawi, i to jest najważniejsze. Poczytam inne jego książki, a tej na razie 7/10

Tak śmiesznie się złożyło, że dopiero teraz czytam popularnego Palahniuka (ur.1962).
W Wikipedii wyczytałem:
„….Palahniuk jest często negatywnie oceniany przez media. Określenia typu „pisarz szokujący” dotyczą przede wszystkim odbiegających od normy zachowań czy dziwacznych sytuacji opisywanych przez Palahniuka, które traktuje on raczej z humorystycznym...