Sięgnęłam po "Kaligulę" pewnej wyjątkowo wietrznej, styczniowej nocy, i nie oderwałam się od lektury aż do chwili, kiedy w uszach zabrzmiały mi ostatnie słowa cesarza. Kaligula, dramatycznie osamotniony wśród patrycjuszy i dworzan, tworzy własną filozofię i według niej sprawuje swoje krwawe rządy. Na mało ludzkie traktowanie władcy przez dworzan, ten odpowiada zachowaniem stokroć bardziej nieludzkim, wyolbrzymionym stosownie do pozycji, jaką zajmuje. Z pozoru nihilista i tyran, w gruncie rzeczy cierpiący i samotny, z góry skazany na niepowodzenie, pragnący ostatecznie tylko śmierci, która wszystko zrównuje - oto, jaki obraz Kaliguli wyłania się z kolejnych aktów dramatu. Dorzućmy do tego udział innych postaci, wszechobecnego fałszu, służalczości i "masek"... a między tym wszystkim zabłąkane ziarna prawdy w słowach Młodego Scypiona czy Cherei, które, zamiast sprowadzić na wypowiadających je gniew cesarza, uchylają na moment jego maskę. Władca wciąż igra z losem, podejmuje coraz bardziej brutalne kroki, aby dojść do granic możliwości. Dramat Camusa ujmuje nie tylko nagłymi zwrotami akcji, dozą abstrakcji balansującej na granicy absurdu, ale przede wszystkim pogłębioną analizą właściwości natury człowieka, jego niemocy wobec sił wyższych, czy nawet innych, z pozoru podległych mu, ludzi. To jeden z wcześniejszych traktatów filozofii egzystencjalnej Camusa, wpisujący się w gamę "mitu o Syzyfie", eksponujący ideę trwania nade wszystko mimo pełnej świadomości nieuchronnej porażki.

Sięgnęłam po "Kaligulę" pewnej wyjątkowo wietrznej, styczniowej nocy, i nie oderwałam się od lektury aż do chwili, kiedy w uszach zabrzmiały mi ostatnie słowa cesarza. Kaligula, dramatycznie osamotniony wśród patrycjuszy i dworzan, tworzy własną filozofię i według niej sprawuje swoje krwawe rządy. Na mało ludzkie traktowanie władcy przez dworzan, ten odpowiada zachowaniem...