Cisza głęboka panowała, gdy czytał słowa tekstu swego: Psalm 107 w. 20. "Posyła słowo swe i uzdrawia ich". Potem Marja po raz pierwszy w życiu słyszała słowo, głoszone o Chrystusie. Słyszała, że jest jeszcze daleko śmiertelniejsza choroba, niż straszna morowa zaraza; że i ona tą trucizną już odetchnęła, że ta trucizna wniknęła w jej istotę i stała się pewną jej cząstką, a serce i sumienie jej odpowiadały na te słowa: - tak jest... Potem słyszała o Zbawicielu, "słowie" Bożem, który z miłości do ludzi i dla niej opuścił swą ojczyznę, niebo wszystkich niebios, aby umrzeć na ziemi, ażeby wszyscy, którzy wierzą weń, uzdrowieni byli od śmiertelnej choroby, dostąpili odpuszczenia grzechów, odnowili się duchem umysłu ich i stali się synami i córkami Boga wszechmogącego.

Cisza głęboka panowała, gdy czytał słowa tekstu swego: Psalm 107 w. 20. "Posyła słowo swe i uzdrawia ich". Potem Marja po raz pierwszy w życ...

Kaznodzieja całą duszę swoją poświęcił jednemu: przyprowadzić dusze do Chrystusa. (...) Wykładał czyste Słowo Boże, a Chrystus, Jego osoba i Jego dzieło, były przedmiotem jego wykładów. Mówił on: "On jest jedynie naszym pośrednikiem i przyczynia się też za nami u Boga, Ojca swego." "On jest drzwiami, któremi wchodzić powinniśmy, kto nie wchodzi temi drzwiami, ale wchodzi inną drogą, ten jest złodziejem i zbójcą." "On jest drogą, prawdą i żywotem." "Kto tę drogę opuszcza, niezawodnie w dół wpadnie, nawet już wpadł." Wreszcie napominał wszystkich, żeby ufność swoją w tym Zbawicielu pokładali i żeby pozwolili udarować się tem, co On, wywyższony na prawicy Boga z wolnej łaski nam daje, mianowicie: pokutę i odpuszczenie grzechów.

Kaznodzieja całą duszę swoją poświęcił jednemu: przyprowadzić dusze do Chrystusa. (...) Wykładał czyste Słowo Boże, a Chrystus, Jego osoba i...

Miłość uwielbionego Syna Bożego i Ojca, który Go przysłał, wryła się głęboko w jej serce. Wierzyła, że i ją Bóg umiłował, a miłość tę Boską przyjęła i uchwyciła się jej, nie zastanawiając się bynajmniej nad tem, czy ma już tę wiarę, którą kaznodzieja chciał wzbudzić. Zabrzmiało tutaj słowo Stwórcy: "Oto wszystko nowe czynię", a spokój i radość zajęły miejsce głębokiego przygnębienia, grożącego jej poprzednio zupełnem złamaniem. Rano przyszła jako sierota ciężko zasmucona, czująca się opuszczona przez niebo i ziemię, teraz wracała do domu z sercem pełnem szczęścia i dziękczynień, jako dziecię pojednane z Bogiem i przyjęte do łaski Jego.

Miłość uwielbionego Syna Bożego i Ojca, który Go przysłał, wryła się głęboko w jej serce. Wierzyła, że i ją Bóg umiłował, a miłość tę Boską ...