Wyspa Bogów

Przestarzała powieść z grubsza obyczajowa, leciutko maczana w kryminale, dziś czytająca się z jednej strony źle (cięte z szablonu postaci, niezbyt interesująca fabuła, pretekstowa intryga, próbująca mamić czytelnika mniemanymi akcentami nadprzyrodzonymi),z drugiej jednak potrafiąca przynieść trochę frajdy (niezamierzenie zabawne dialogi, urocze realia, dziś głównie wzbudzające uśmiech politowania choćby rolą kobiety w społeczeństwie).

Zblazowana córka stalowego magnata wychodzi za mąż za pięknego Włocha, mającego problemy z utrzymaniem tytułowej, rodowej wyspy u biedniejszych włoskich wybrzeży. Kobieta dość szybko spada do roli płochej kurki domowej, Włoch natomiast, odmawiający pracy fizycznej (zwłaszcza że żona zapewnia mu pieniądze) i kontestujący małżeństwo (bo ożenił się dla pieniędzy, a nie z miłości),ciągle coś tam knuje z paroma krewniakami. Sytuacja komplikuje się, gdy na wyspie ląduje tuż przed burzą wojskowy pilot. I nie zamierza odlecieć.

Stopniowo okazuje się, że właściciel wyspy nie lubi się z urzędnikami Mussoliniego, a pamiętna śmierć prababki i jeszcze jednej osoby na tarasie, u stóp starożytnego posążka bożka Pana, być może jednak niekoniecznie nastąpiła w wyniku boskiej interwencji.

Powieść jest krótka i na tyle pocieszna, że można na nią rzucić okiem. O ile oczywiście toleruje się książki starsze niż dekada czy dwie, z czym ostatnio zdaje się jest spory problem wśród rodzimych czytelników...

Przestarzała powieść z grubsza obyczajowa, leciutko maczana w kryminale, dziś czytająca się z jednej strony źle (cięte z szablonu postaci, niezbyt interesująca fabuła, pretekstowa intryga, próbująca mamić czytelnika mniemanymi akcentami nadprzyrodzonymi),z drugiej jednak potrafiąca przynieść trochę frajdy (niezamierzenie zabawne dialogi, urocze realia, dziś głównie...