Jest to książka, po którą ze względu na nieatrakcyjny tytuł pewnie sama z siebie bym nie sięgnęła (niestety). Jednak recenzja autorki miasta książek, tak mnie zaintrygowała, że musiałam po nią sięgnąć.
Tytułowa Pippa doskonale spełnia się w roli przykładnej (perfekcyjnej) pani domu, żony starszego już człowieka i matki bliźniaków. Po przeprowadzce do cichej dzielnicy dla bogatych emerytów, gdzie wszystkie domy wyglądają tak samo, a trawniki są równo przystrzyżone, pewnego dnia zadaje sobie pytanie jak znalazła się w tym miejscu.
Od tego momentu wchodzimy w świat jej wspomnień, dzięki którym poznajemy dawną Pippę, która różni się od tej teraźniejszej o 180 stopni, a także jej relacje z najbliższymi. Czytając poddałam się zdjęciu z okładki, widziałam kobietę siedzącą na łóżku, zapatrzoną w jeden punkt, a jej wspomnienia przesuwały się jak na projektorze, klatka po klatce. Czasem leniwie, żółwim tempem pojawiały się w mojej głowie pojedyncze oddzielne obrazy, a czasem galopujące niczym błyski kliszy - alkoholowe, zadymione, przećpane myśli.

Podoba mi się układ książki, podział na krótkie, trafnie zatytułowane rozdziały. Rebecca Miller używa ujmujących, trafnych porównań i metafor, jak np. "[...] by poczuła ołowianą pieczęć w trzewiach i odcięła się od podmiotu miłosnych starań niczym parówka odcięta nożyczkami w przewężeniu od drugiej".

Powieść czyta się na jednym oddechu, często jest nieprzyjemna, ale historia wciągnęła mnie tak bardzo, że w najbliższym czasie planuję do niej wrócić, ale już w postaci obrazu, gdyż została zekranizowana.

http://bookiemonster.blox.pl/2013/02/Prywatne-zycie-Pippy-Lee-Rebecca-Miller.html

Jest to książka, po którą ze względu na nieatrakcyjny tytuł pewnie sama z siebie bym nie sięgnęła (niestety). Jednak recenzja autorki miasta książek, tak mnie zaintrygowała, że musiałam po nią sięgnąć.
Tytułowa Pippa doskonale spełnia się w roli przykładnej (perfekcyjnej) pani domu, żony starszego już człowieka i matki bliźniaków. Po przeprowadzce do cichej dzielnicy dla...