Pierwszą część przeczytałam ponad rok temu. Nic wielkiego, ale jakoś mnie wciągnęła. Potem zaczęłam drugą, szybko przerwałam i przez dłuższy czas nie wracałam (tym bardziej, że miałam ją jako ebook, a ich szczerze nie znoszę). Niedawno sobie o niej przypomniałam i żeby się nie katować przed komputerem, wypożyczyłam z biblioteki.

Myślę, że nikt, czytając "Plotkarę", nie nastawia się na głębokie i życiowe rady, dopracowane portrety psychologiczne bohaterów czy wyszukany język. Osobiście serię tę traktuję jako przerywnik między poważniejszymi pozycjami. Przyjemnie się czyta, jest lekka, miejscami zabawna i momentami całkiem wciągająca. Bohaterowie są niewątpliwie płytcy, ale zostali dobrze nakreśleni, każdy z nich ma jakieś charakterystyczne cechy, które go wyróżniają na tle innych. Jednych się lubi, innych nie, ale z pewnością nie pozostawiają nas obojętnymi. Osobiście dużą sympatią darzę Blair, którą, choć może nie jest typowym czarnym charakterem, pani von Ziegesar kreuje na raczej negatywną bohaterkę. Cechują ją złośliwość, zazdrość, zaborczość, ambicja i uwielbienie dla Audrey Hepburn. Przy tym wszystkim uroczo marzy o prawdziwej miłości i wyjątkowym pierwszym razie. Niestety, jej tępawy chłopak Nate nie daje jej tego, czego oczekuje. Zapewne polubiłam ją ze względu na to, że większość złych czy jedynie wrednych postaci ma u mnie z miejsca plusa. Uważam jednak, że ma ona całkiem duży potencjał i jeśli by się przyłożyć, może z niej wyjść naprawdę ciekawa postać. Kogo znielubiłam? Dana. Pseudo-poeta, ślepo zapatrzony w przeidealną Serenę, głupi (mimo tego, że tak jak ja interesuje się literaturą. Jednak niektórych nawet książki nie uratują...), za swój wzorzec uznaje Wertera, z którym, szczęśliwie, się jeszcze nie zapoznałam. Sama powieść jest dosyć przewidywalna, ale kilka razy autorce udało się mnie zaskoczyć.

Polecam, dobra pozycja typowo rozrywkowa. Zdaję sobie jednak sprawę, że są osoby, którym świat bogatych i rozpuszczonych nastolatków o często wyimaginowanych problemach, po prostu się nie spodoba. Myślę, że od razu widać, na co się człowiek decyduje, rozpoczynając tę pozycję, a pretensje, że nie ma w niej prawie żadnej głębi, powinien kierować tylko do siebie.

Pierwszą część przeczytałam ponad rok temu. Nic wielkiego, ale jakoś mnie wciągnęła. Potem zaczęłam drugą, szybko przerwałam i przez dłuższy czas nie wracałam (tym bardziej, że miałam ją jako ebook, a ich szczerze nie znoszę). Niedawno sobie o niej przypomniałam i żeby się nie katować przed komputerem, wypożyczyłam z biblioteki.

Myślę, że nikt, czytając "Plotkarę", nie...