"TATO" - LIDIA CZYŻ
Kolejna książka, po którą sięgnęłam autorki oczywiście znów na faktach, zaskoczyła mnie.
Jest to opowieść o więzi syna z ojcem. Zaczyna się od pogrzebu ojca i rozmowy bohatera z ciotką. To co odkryje będzie dla niego bardzo szokujące.
Jego dzieciństwo to wczesne lata 50- te. Autor wraca się do swojego dzieciństwa, dorastania, a później dalszego dojrzewania i życia dorosłego. Niesamowita opowieść. Naprawdę polecam. Nie odkryje o czym by nie psuć odkrywania fabuły w tej opowieść.

OCENA 10/10
82/23 ( 03/09)
ilość stron: 200
Data pierwszego wydania : 2017
Data wydania:: 18.04.2023.
Czas przewidziany czytania: około: 3 h 30 min
Czas słuchania : 4 h 45 min.
lektorka: Baranowski Krzysztof
Anastazja
Skończona 07.09.2023 ( słuch)

"TATO" - LIDIA CZYŻ
Kolejna książka, po którą sięgnęłam autorki oczywiście znów na faktach, zaskoczyła mnie.
Jest to opowieść o więzi syna z ojcem. Zaczyna się od pogrzebu ojca i rozmowy bohatera z ciotką. To co odkryje będzie dla niego bardzo szokujące.
Jego dzieciństwo to wczesne lata 50- te. Autor wraca się do swojego dzieciństwa, dorastania, a później dalszego...

Powieść obyczajowa z, zapewne w intencji autorki, mocnym przesłaniem religijnym. Niestety na obu polach wypada słabo. Porusza ważne i dla wielu bolesne tematy powojennych przesiedleń, zerwanych w powojennym chaosie więzi rodzinnych, porzuconych dzieci, adopcji, krzywd, wyrządzanych rzeszom uczciwych Polaków przez reżim stalinowski. Przedstawia to jednak w sposób nieudolny, nieprzekonujący, nieporuszający w czytelniku żadnej strunki emocjonalnej. Bohaterowie, a zwłaszcza ten pierwszoplanowy wydają się płascy jak figurki wycięte z bibuły i to takiej cieniutkiej i bardzo prześwitującej. Czytelnik nabiera przekonania, że w żyłach tych ludzi płynie nie krew, a woda. Nie doświadczają wątpliwości, rozterek, nie ma do nich dostępu gniew, nie tylko nie targa nimi burza emocjonalna po niespodziewanym odkryciu nowej prawdy o sobie, swoim pochodzeniu, niekoniecznie najmilszym w odbiorze, ale nie doświadczają nawet lekkiego poruszenia. Nie wiem dlaczego autorka wyobraża sobie głęboko wierzących chrześcijan jako pogrążone w nieustającym stuporze uczuciowym lalki-wydmuszki. Wszak też są ludźmi i mają prawo do ludzkich reakcji. Przynajmniej w głębi własnych serc. Nawet Pan Jezus, żyjąc na tym świecie niejednokrotnie dawał się ponieść emocjom i to czasami bardzo silnym, jak wtedy gdy biczem, ukręconym z powrozów wypędzał kupców i bankierów z dziedzińca świątynnego. Na polu religijnym jest jeszcze gorzej. Trudno mówić o jakimkolwiek przesłaniu, płynącym z powieści Lidii Czyż bo nie ma tu nic poza słownymi deklaracjami bohaterów, brzmiącymi jak deklamacja wyuczonych na pamięć sloganów. Niestety, ale nie ma w tym żadnego autentyzmu, nawet maleńskiej iskierki życia. Żadnego wątpiącego Pani Czyż nie przekona do nawrócenia. Żaden wierzący chrześcijanin, jakiegokolwiek obrządku nie znajdzie tu inspiracji, czy umocnienia. Nikomu zatem specjalnie nie polecam. Literacki poziom też nie jest zbyt wysoki.

Powieść obyczajowa z, zapewne w intencji autorki, mocnym przesłaniem religijnym. Niestety na obu polach wypada słabo. Porusza ważne i dla wielu bolesne tematy powojennych przesiedleń, zerwanych w powojennym chaosie więzi rodzinnych, porzuconych dzieci, adopcji, krzywd, wyrządzanych rzeszom uczciwych Polaków przez reżim stalinowski. Przedstawia to jednak w sposób nieudolny,...