Na początku mojej lektury było małe rozczarowanie, wynikające z braku obecności Anastazji Kamieńskiej. Tutaj w sprawę zabójstwa aktorki podczas festiwalu filmowego angażuje się milicjant Stasow, spędzający urlop w nadmorskim kurorcie z córką i byłą żoną. Poznanie go nie wywołało u mnie wielkich emocji czy sympatii: ot istny „swój koleś”, trochę ironiczny, beztrosko podchodzący do obowiązków rodzicielskich, jego motywacja i zaangażowanie w sprawę budzi małe zastrzeżenia. Aczkolwiek im dalej, tym lepiej, jak w innych kryminałach Marininy: obnażenie panujących w Rosji zasad i układów, nieoczywiste rozwiązanie sprawy. Spodobało mi się partnerstwo i narady Stasowa z Tatianą, pisarką kryminałów.

Stasow dedukuje, kto mógłby za tym stać, sprawdza hipotezy, szczególnie podejrzana jest śmierć u pewnego świadka, która przychodzi „w porę”, co wzbudza podejrzenia. Akcja robi się dynamiczna, gdy ktoś za wszelką cenę i różnymi sposobami chce się pozbyć bohatera z kurortu. A on uświadomia sobie, że wdepnął w „grubą” sprawę. Wtedy zaś musi sięgnąć po istne szpiegowskie metody, kamuflaż, informacje, spryt i pomysłowość. Co z tego wyniknie?

„Kartka z nazwiskami. Nazwiska sześciu lub siedmiu osób, z których czworo nie żyje.”

Co łączy je poza śmiercią?

„Czarna lista” to kryminał w realiach postkomunistycznej Rosji: z szemranymi układami, z mentalnością tego narodu. Kto jeszcze nie czytał książek Marininy, niech spróbuje.
OCENA: 5-/ 6

Na początku mojej lektury było małe rozczarowanie, wynikające z braku obecności Anastazji Kamieńskiej. Tutaj w sprawę zabójstwa aktorki podczas festiwalu filmowego angażuje się milicjant Stasow, spędzający urlop w nadmorskim kurorcie z córką i byłą żoną. Poznanie go nie wywołało u mnie wielkich emocji czy sympatii: ot istny „swój koleś”, trochę ironiczny, beztrosko...