Mocno na siłę.

Mocno na siłę.

Objawienia Jezusa Chrystusa wg Amelki. To moje pierwsze spotkanie z tą autorka i nie ostatnie dzięki tej lekturze. Mocno filozoficzna. Autorka zadaje pytania, na które odpowiadamy sobie na co dzień.. nie zdaja sobie sprawy o co pytamy ? Ksiazka na krótka podróż np. z Lublina do Warszawy.

Objawienia Jezusa Chrystusa wg Amelki. To moje pierwsze spotkanie z tą autorka i nie ostatnie dzięki tej lekturze. Mocno filozoficzna. Autorka zadaje pytania, na które odpowiadamy sobie na co dzień.. nie zdaja sobie sprawy o co pytamy ? Ksiazka na krótka podróż np. z Lublina do Warszawy.

Bardzo dobra lektura! Czytałem ją w oryginale i zupełnie nie mam poczucia, żebym się na niej zawiódł czy żebym stracił czas. Przeciwnie. Po więcej informacji na temat lektury, pisarki i moich przemyśleń wokół "Pragnienia" zapraszam serdecznie na mojego bloga, gdzie poświęciłem temu obszerny tekst, który daje powieści szerszy kontekst:

https://tinyurl.com/jz6z9akv

PIĘKNODUCH W PANDEMONIUM

Bardzo dobra lektura! Czytałem ją w oryginale i zupełnie nie mam poczucia, żebym się na niej zawiódł czy żebym stracił czas. Przeciwnie. Po więcej informacji na temat lektury, pisarki i moich przemyśleń wokół "Pragnienia" zapraszam serdecznie na mojego bloga, gdzie poświęciłem temu obszerny tekst, który daje powieści szerszy kontekst:

https://tinyurl.com/jz6z9akv...

Amelie Nothomb jest pisarką zupełnie niesamowitą. Tworząc bardzo prywatną, intymną wizję Pasji Chrystusa, rysuje prze czytelnikiem obraz człowieka skrzywdzonego, zagubionego, pozbawionego jakiejkolwiek nadziei. Z boskiej istoty, Jezus staje się bliski nam - kocha, cierpi, złości się. Nothomb boleśnie rozprawia się z kontrowersyjnymi biblijnymi ideami, a to, co po lekturze zostaje w głowie na bardzo długo, to pytanie: skoro bóg kocha ludzi, dlaczego każe im cierpieć? Z kobiecą wrażliwością i zupełnie innym spojrzeniem, Nothomb przepisuje biblijną historię, nadając jej nowy sens. Autorka robi to do tego stopnia wprawnie, że powieść jej wydaje się być bardziej prawdziwa niż Ewangelia. I być może taka właśnie jest?

Amelie Nothomb jest pisarką zupełnie niesamowitą. Tworząc bardzo prywatną, intymną wizję Pasji Chrystusa, rysuje prze czytelnikiem obraz człowieka skrzywdzonego, zagubionego, pozbawionego jakiejkolwiek nadziei. Z boskiej istoty, Jezus staje się bliski nam - kocha, cierpi, złości się. Nothomb boleśnie rozprawia się z kontrowersyjnymi biblijnymi ideami, a to, co po lekturze...

Wydaje mi się, że jest to jedna z gorszych książek pisarki. Pomysł ciekawy, może nieco kontrowersyjny, zapowiadało się więc bardzo dobrze. I tak było, gdzieś do 3/4 książki. Na końcu niestety się rozmyło. Brakowało mi jakiejś mocnej puenty, która wbija w fotel.

Wydaje mi się, że jest to jedna z gorszych książek pisarki. Pomysł ciekawy, może nieco kontrowersyjny, zapowiadało się więc bardzo dobrze. I tak było, gdzieś do 3/4 książki. Na końcu niestety się rozmyło. Brakowało mi jakiejś mocnej puenty, która wbija w fotel.

Niestety, w przeważającej części rozczarowanie. O ile na początku zdaje się, że jest "to coś" - coś innego, kontrowersyjnego, ale świeżego i skłaniającego do filozoficznej refleksji, to potem tak jakby autorce zabrakło pomysłu. Każdy wie jak wygląda historia Jezusa i na czym polegało ukrzyżowanie i co się działo dalej. Wątek z Marią Magdaleną nie daje oryginalności, a Męka Pańska przynajmniej u mnie nie wyzwala już głębszej analizy tytułowego pragnienia. Końcówka też nie zadowala - brak dla mnie wyrazistejj puenty - niby kochaj bliźniego jak siebie samego, ale "po łebkach". Widać, że autorka ma potencjał (to moje pierwsze spotkanie z Nothomb),ale ta pozycja z pewnością jest przereklamowana, a 5 gwiazdek broni się tylko dzięki językowi, który akurat jest piękny.

Niestety, w przeważającej części rozczarowanie. O ile na początku zdaje się, że jest "to coś" - coś innego, kontrowersyjnego, ale świeżego i skłaniającego do filozoficznej refleksji, to potem tak jakby autorce zabrakło pomysłu. Każdy wie jak wygląda historia Jezusa i na czym polegało ukrzyżowanie i co się działo dalej. Wątek z Marią Magdaleną nie daje oryginalności, a Męka...

Pragnienie nie zawiera w sobie niczego odkrywczego. Historię Jezusa zna każdy. Natomiast sposób poprowadzenia tej historii jest bardzo ciekawy. Autorka zakłada, że jedynym sposobem na przetrwanie jest posiadanie pragnienia.

Językowo jest poprawnie, chwilami język ładnie owija historię.

Nie ma wielkich zaskoczeń w zachowaniu Jezusa, ale jest też nowy punkt widzenia. Że nie wszystko co napisane miało miejsce i pewne słowa nie zostały wypowiedziane.

W książce jest lekkość, nie ma spiny, jest to taka lektura sprawiająca przyjemność.

Nie jest to rodzaj apokryfu, nie jest to pastisz, nie jest to parodia. Autorka nie walczy z wyznawcami religii. To nowe i świeże spojrzenie - takie uwspółcześnione.

Nie wiem tylko dlaczego Amelie Nothomb uważa, że jest to książka jej życia. Chyba nie do końca...

Pragnienie nie zawiera w sobie niczego odkrywczego. Historię Jezusa zna każdy. Natomiast sposób poprowadzenia tej historii jest bardzo ciekawy. Autorka zakłada, że jedynym sposobem na przetrwanie jest posiadanie pragnienia.

Językowo jest poprawnie, chwilami język ładnie owija historię.

Nie ma wielkich zaskoczeń w zachowaniu Jezusa, ale jest też nowy punkt widzenia. Że...

Nie ma w tej książce ani nic odkrywczego, ani otwierającego czytelnika no nowe sensy, nie ma też nic szokującego. Ot wygląda to trochę tak jakby autorka najpierw napisała sobie na kartce co myśli Jezus na temat: miłości, śmierci, pragnienia, czasu i potem to rozwinęła dodając do tego 2-3 zdania o innych bohaterach "dramatu". Wyszło z tego momentami coś co mogłoby być dużo ciekawsze gdyby nie było tam jakiegoś pierwiastka grafomani połączonej z pychą. To wszystko powoduje, że ten Jezus jest dość błyskotliwy, ale kompletnie nie wzbudza sympatii, a już skrajnie trudno uwierzyć w to, że jest to ktoś kto czuje więcej, wie więcej i ma niepojętą inteligencję...

Nie ma w tej książce ani nic odkrywczego, ani otwierającego czytelnika no nowe sensy, nie ma też nic szokującego. Ot wygląda to trochę tak jakby autorka najpierw napisała sobie na kartce co myśli Jezus na temat: miłości, śmierci, pragnienia, czasu i potem to rozwinęła dodając do tego 2-3 zdania o innych bohaterach "dramatu". Wyszło z tego momentami coś co mogłoby być dużo...