Ależ to jest znakomite. Gdy wydaje się, że główna seria i "Młodzieńcze lata" po latach zawirowań obrały serialowy kurs Yannowski ze wszystkimi jego zaletami i wadami, "Żegnaj, Aaricio" Rechta jest jak powiew świeżego powietrza: wystarczająco dużo nawiązań do dawnych tomów Van Hamme'a, by wzbudzić nostalgię bez uporczywego na niej żerowania, a zarazem wystarczająco dużo nowości, by powstał twór niezależny, zaskakujący, wewnętrznie spójny. Historia alternatywna bez retconów, prequelozy i midquelozy. Czarna melancholia z kroplą nadziei. Dobry rytm historii (w czym pomaga i to, że tom jest dwa razy grubszy od zwykłych "Thorgali"). Opowieść z otwartym zakończeniem, ale zamknięta. Znakomity, dynamiczny styl graficzny, który pozwala opowiadać historię obrazem, a nie tylko przeładowanymi dymkami (tak, Yann, o tobie mówię). Wyrazista i zapadająca w pamięć nowa postać drugoplanowa - Czarna Skraelingijka. Interesujące przedstawienie postaci dobrze znanych, na przykład porywczego młodego Thorgala czy Gandalfa Szalonego, który łączy w sobie arogancję i bezwzględność, ale też honor i miłość do córki (a nie jest po prostu ostatnią kanalią, jak w "Młodzieńczych latach"). Album przywrócił mi wiarę w kontynuowanie marki "Thorgal".

Ależ to jest znakomite. Gdy wydaje się, że główna seria i "Młodzieńcze lata" po latach zawirowań obrały serialowy kurs Yannowski ze wszystkimi jego zaletami i wadami, "Żegnaj, Aaricio" Rechta jest jak powiew świeżego powietrza: wystarczająco dużo nawiązań do dawnych tomów Van Hamme'a, by wzbudzić nostalgię bez uporczywego na niej żerowania, a zarazem wystarczająco dużo...

"Thorgal" jest ze mną od szczyla i mam do niego stosunek niemal nabożny. Pierwszy tom trafił do mnie chyba w wieku 10 lat i tak przez niemal kolejne 40 kupuję każdą nową pojawiającą się część. Jego wartość sentymentalna nie maleje, a wartość opowieści i owszem. Odkąd za pisanie i rysowanie wzięli się autorzy inni niż Rosiński i Van Hamme komiks podupadł. Mimo to kupuję i czytam wszystko co się pojawia.
Rok temu pojawiła się kolejna część przygód Thorgala, jako zupełna osobna część niż główny nurt, dodatkowo dziejąca się u schyłku życia głównego bohatera. I jest całkiem spoko fajną opowieścią, cholernie smutną, ale mającą w sobie to coś, co nie pozwala o niej tak szybko zapomnieć.
Tylko jest tutaj jeden aspekt, z którym nie mogę się pogodzić. W tej części kolejny raz, biorąc pod uwagę całą sagę, pojawia się motyw podróży w czasie. Zawsze przy takich okazjach wydarzenia z przeszłości mogły zostać zmienione tylko przy ingerencji z zewnątrz, czyli przy ingerencji osoby przeniesionej w tę przeszłość. Tymczasem tu po prostu przenosimy się w przeszłość z głównym bohaterem i już zastajemy tę przeszłość zmienioną. Kompletny bezsens. Nie rozumiem tego. Burzy to całą ideę związaną ze zmianą wydarzeń w wyniku podróży w czasie, która w "Thorgalu" była dotychczas zachowana. No i męczy mnie to. Nie mogę spać. Dajcie mi jakieś dobre piwo, kutwa.
Oprócz tego nie mogę się przyzwyczaić do brązowego koloru oczu Thorgala, wcześniej miał niebieskie!
Albo dwa mi dajcie.

"Thorgal" jest ze mną od szczyla i mam do niego stosunek niemal nabożny. Pierwszy tom trafił do mnie chyba w wieku 10 lat i tak przez niemal kolejne 40 kupuję każdą nową pojawiającą się część. Jego wartość sentymentalna nie maleje, a wartość opowieści i owszem. Odkąd za pisanie i rysowanie wzięli się autorzy inni niż Rosiński i Van Hamme komiks podupadł. Mimo to kupuję i...

Bardzo dobry album. Takie właśnie "Thorgale" chciałbym czytać - W "Żegnaj Aaricio" czuć ogromny szacunek do dziedzictwa serii, ten tytuł nienachalnie gra na strunie sentymentu oraz angażuje, ale przede wszystkim opowiada autonomiczną historię i nie odcina przy tym wszystkim kuponów.

Opowiedziane przez Rechta historia jest wciągająca i czuć w niej ducha tego kultowego cyklu. Jest to komiks kładący spory nacisk na uczucia, w piękny sposób mówiący o bólu straty i chęci odmiany losu, który zabiera nam to, co najbardziej kochamy. To także opowieść o tym, że nigdy nie jest za późno na przebaczenie.

Tak powinny wyglądać albumy pisane po odejściu Van Hamme'a, jeśli tak by było, wtedy nikt by nie mówił o rozwodnieniu i ciągnięciu serii jedynie ze względów ekonomicznych.

Warto przeczytać, zwłaszcza jeśli jest się wieloletnim fanem przygód Gwiezdnego Dziecka.

Bardzo dobry album. Takie właśnie "Thorgale" chciałbym czytać - W "Żegnaj Aaricio" czuć ogromny szacunek do dziedzictwa serii, ten tytuł nienachalnie gra na strunie sentymentu oraz angażuje, ale przede wszystkim opowiada autonomiczną historię i nie odcina przy tym wszystkim kuponów.

Opowiedziane przez Rechta historia jest wciągająca i czuć w niej ducha tego kultowego...

Po przeczytaniu tego albumu postanowiłem napisać do autora, żeby mu osobiście podziękować za wyczyn, którego już od DEKAD nie są w stanie dokonać twórcy specjalnie do tego zatrudnieni. I to jest dość oczywiste (ale chyba nie dla właścicieli praw do Thorgala),że prawdziwy Fan może stworzyć perłę dorównującą klasycznym albumom serii, podczas gdy (przepraszam za słowo, ale nie widzę lepszego) etatowi wyrobnicy nie są w stanie zrozumieć tematu, a więc i sprostać istocie Thorgala. Robin Recht staje na wysokości zadania i bije na głowę wszystkie te beznadziejne spin-offy, jak i wszystkie części głównej serii od (powiedzmy) 17, która miała być ostatnią. 18-24 są jeszcze znośne (póki był Van Hamme),potem zaczęło się masakrowanie bohaterów mojej młodości.
Myślałem, że to ja się starzeję, że już zestarzałem, że Thorgal już nie jest dla mnie a poziom starych albumów trzyma przy życiu w moich oczach tylko magia nostalgii. Jak bardzo się pomyliłem! Ta osobna historia pokazuje, jak wspaniałe jest to uniwersum, jak wciąż można czerpać z niego pełnymi garściami, jeśli tylko umie się pisać, a nie naprędce konstruować naiwne i płytkie kalki bez polotu.
I choć Recht w Żegnaj, Aaricio, dręczy bohaterów niemiłosiernie, to tak mocno chwyta za serducho, że łzy same napływają do oczu. Historia o starości, cierpieniu, bólu przemijania, nieodwracalnych decyzjach, ale też o przebaczeniu, godzeniu się z losem, istocie życia. Ta opowieść jest o wiele bardziej filozoficzną przypowieścią niż wielu się wydaje i w niczym nie przypomina mdłej papki, która przez lata na dobre niszczyła wizerunek Thorgala jako serii.
Myślę, że osoby oczekujące sequela mogą się zawieść. Choć sam bym chętnie śledził dalsze losy głównego bohatera w tym wydaniu, ten album jednak jawi mi się jako dzieło kompletne. Wszelkie kontynuacje mogłyby mu zaszkodzić, tak jak zaszkodziły głównej serii.

Po przeczytaniu tego albumu postanowiłem napisać do autora, żeby mu osobiście podziękować za wyczyn, którego już od DEKAD nie są w stanie dokonać twórcy specjalnie do tego zatrudnieni. I to jest dość oczywiste (ale chyba nie dla właścicieli praw do Thorgala),że prawdziwy Fan może stworzyć perłę dorównującą klasycznym albumom serii, podczas gdy (przepraszam za słowo, ale...

Bardzo dobre nowe uniwersum Thorgala - świetny scenariusz, fajna kreska - czekam na kontynuację - Polecam!

Bardzo dobre nowe uniwersum Thorgala - świetny scenariusz, fajna kreska - czekam na kontynuację - Polecam!

7,5/10

7,5/10

Z wielką nadzieją, może z mniejszymi oczekiwaniami zanurzyłem się w świecie Thorgala. Muszę powiedzieć, że odczucia po przeczytaniu są całkiem pozytywne. Na pewno ciężko będzie innym twórcom dorównać poziomowi prezentowanemu przez Rosińskiego i Van Hamme'a.
Plusy:
- rysunki i scenariusz Robina Rechta na bardzo dobrym poziomie;
- ciekawa zagrywka fabularna z przeniesieniem Thorgala w przeszłość;
- nowe spojrzenie na losy Thorgala, nie tylko rozszerzanie znanych już wątków;
- klimat kojarzył mi się z pierwszymi rewelacyjnymi albumami serii;
- trzeba się cieszyć z tego co się ma, miło spędzić czas, powspominać;
- wiele panoramicznych rysunków, prowadzenie akcji kreską o nie słowami;
- jak zwykle los jest przewrotny i nie wszystko idzie po myśli bohatera;
- spora dawka nostalgii i melancholii podczas czytania;
- ciekawie przedstawiona alternatywna historia losów Thorgala;
- czy przyszłość młodego Thorgala się zmieni po tym co się wydarzyło;
- intrygujące i zaskakujące zakończenie.
Minusy:
- nie przemawiała do mnie czarnoskóra wojowniczka wśród wikingów;
- kilka nieścisłości związanych z główną serią, do wybaczenia.
Ogółem komiks bardzo dobry.

Z wielką nadzieją, może z mniejszymi oczekiwaniami zanurzyłem się w świecie Thorgala. Muszę powiedzieć, że odczucia po przeczytaniu są całkiem pozytywne. Na pewno ciężko będzie innym twórcom dorównać poziomowi prezentowanemu przez Rosińskiego i Van Hamme'a.
Plusy:
- rysunki i scenariusz Robina Rechta na bardzo dobrym poziomie;
- ciekawa zagrywka fabularna z przeniesieniem...

Dobrze zrobiony komiks, ale historia zakrawa o znęcanie się nad postaciami bez wyraźnego powodu - nie wiem co autor w sumie chciał powiedzieć...

Dobrze zrobiony komiks, ale historia zakrawa o znęcanie się nad postaciami bez wyraźnego powodu - nie wiem co autor w sumie chciał powiedzieć...

Cholernie fajnie, że powstała ta seria. Cóż, jak na razie tylko jeden tom, ale to jest doskonały powrót do "starego, dobrego" Thorgala. A zakończenie historii rodzi wiele możliwości. Oby było jeszcze lepiej :)

Cholernie fajnie, że powstała ta seria. Cóż, jak na razie tylko jeden tom, ale to jest doskonały powrót do "starego, dobrego" Thorgala. A zakończenie historii rodzi wiele możliwości. Oby było jeszcze lepiej :)

Udana opowieść o Thorgalu, zapoczątowująca nowy cykl.. Plusem jest świetnie wyczuwlany klimat pierwszych tomów sagi. Mam nadziję, że następne tomy tej pobocznej serii będą równie dobre.

Udana opowieść o Thorgalu, zapoczątowująca nowy cykl.. Plusem jest świetnie wyczuwlany klimat pierwszych tomów sagi. Mam nadziję, że następne tomy tej pobocznej serii będą równie dobre.